Surfing Australia
Door: Mara en Jeroen
Blijf op de hoogte en volg Mara en Jeroen
26 Maart 2011 | Australië, Byron Bay
Australië is de andere kant van de wereld, en alles is anders aan die andere kant. Dat leren we op de basisschool al: als het bij ons zomer is, is het bij hun winter, en andersom. Als bij ons het zonnetje ondergaat, komt het down under juist net op. Het continent heeft zich eeuwen en eeuwen geïsoleerd van de rest van de wereld ontwikkeld. Terwijl in de hele wereld dieren- en plantensoorten zich met elkaar vermengden en zich zo op gelijksoortige wijze ontwikkelden, maakten zoogdieren, reptielen, bomen en planten in Australië hun eigen evolutionaire reis, en dat heeft geleid tot een geheel eigen en divers ecologisch systeem. De eerste biologen die er onderzoek deden waren stomverbaasd: de zwanen waren er zwart, wat in Europa gelijk stond aan het onmogelijke. En ze vonden zwemmende zoogdieren die eieren legden, zagen dat bomen hier liever hun schors verloren dan hun bladeren, en ontdekten grote dieren die zich springend voortbewogen en hun jonkies in een buidel met zich meedroegen. Goed, alles is dus anders aan de andere kant van de wereld. Duidelijk.
Alles is in elk geval heel anders dan in Azië, en daar waren wij niet echt rouwig om. Na ruim vier mooie maanden Azië stapten we met een stevige dosis voorpret in het vliegtuig naar Sydney. Zin in even iets anders dan Aziatisch eten, in de vrijheid van een campertje, het niet hoeven sjouwen met die backpacks en, in het geval van Jeroen, eindelijk surfen. En om ons geluk compleet te maken werden we in Sydney opgewacht door Miriam en Andrea. Wat een verrassing! Sydney is een interessante stad, met als absoluut hoogtepunt natuurlijk het Opera House. Toch weer een van die dingen waar je al ontelbare keren beelden van hebt gezien en dat dan toch daadwerkelijk blijkt te bestaan. Indrukwekkend en buitengewoon fotogeniek! Het beroemde Bondi Beach vormt het decor voor Jeroens eerste kennismaking met de Australische golven. En dat smaakt zonder twijfel naar meer!
Ons Australië-avontuur begint echter pas echt wanneer wij twee dagen later in een buitenwijk van de stad ons campertje kunnen ophalen. Ons huisje voor de komende zes weken! We doorkruisen meteen het centrum van Sydney, steken de beroemde Harbour Bridge over, kijken nog een laatste maal naar het Opera House en zetten dan koers naar Freshwater, waar Jeroen zijn via de Australische variant van Marktplaats gevonden surfplank kan ophalen. We parkeren ons huisje op een prachtig plekje aan het strand, waar we, gratis en voor niets, douches en toiletten bij krijgen. ’s Ochtends worden we vroeg wakker en zien we de eerste surfers al met zonsopkomst het water in gaan. Ontbijten met uitzicht op zee – nice place for brekky, mate! – , een paar baantjes zwemmen in de rock pool en dan hup in de camper en op zoek naar het volgende prachtige plekje. Hier kunnen we aan wennen.
Op onze weg naar het noorden bezoeken we de Hunter Valley, een van de wijngebieden van Australië, waar we genieten van het mooie landschap en de lekkere wijnen. We rijden door natuurparken waar kangoeroes voorbij hupsen en waar we niets horen dan de geluiden van de natuur en de absolute stilte. We bezoeken het koala-ziekenhuis in Port Macquarie, waar zieke en gewonde koala’s worden opgevangen en verzorgd. Wat een prachtige beestjes! Niet bepaald snugger, overigens. Volgens recent onderzoek zijn koala’s de enige levende wezens wiens hersenen niet hun hele schedel vullen. Andere wetenschappers spreken dit tegen en zeggen dat de onderzochte hersenen misschien gekrompen waren omdat ze zo zacht zijn. Zachte hersenen of een leeg hoofd, koala’s zijn in elk geval niet de Einsteins van de dierenwereld. Ze eten alleen maar eucalyptusbladeren, zo ongeveer de minst voedzame plant die er bestaat, die in hun maag fermenteert waardoor ze praktisch doorlopend dronken zijn. Voordeel: je mag geoorloofd ruim twintig uur per dag slapen. Oja, en je uitwerpselen geuren heerlijk fris naar eucalyptus. Ideaal.
Langzaam klimmen we op naar Brisbane, via surfers paradijs Byron Bay, waar we voor het eerst door de politie worden wakker geklopt, en adembenemend mooie plekjes als Moonee Beach, waar – achteraf totaal ongevaarlijke – slangen Jeroen opzadelen met twee gillende dames die geen stap meer durven te verzetten, en Nambucca Heads, waar we op aanraden van lokale dudes ons huisje recht onder een no camping-bord parkeren. De Gold Coast slaan we vlug over, de aanblik van hoteltorens en massatoerisme proberen we zo gauw mogelijk te vergeten. Waarom Surfers Paradise geen Surfers Hell heet, is ons volkomen onduidelijk.
En voor je het weet nemen we op het vliegveld van Brisbane alweer afscheid van Miriam. Toch weer een klein traantje, want het was fijn. En tegelijkertijd ook een glimlach, want wij mogen nog even. Al surfend en genietend trekken we verder naar het noorden. In Coolanggata pikken we de Quiksilver Pro mee, een internationale surfwedstrijd met deelnemende grootheden als Kelly Slater, maar helaas zijn er die dagen door gebrek aan golven geen wedstrijden. We zien hoe diep het surfen in de Australische cultuur geworteld zit, hoe vaders hun enthousiasme proberen over te brengen op hun vaak nog piepjonge zoontjes, die het soms meteen oppikken, soms na één golf bang het water uit sprinten, soms al echte surfdudes zijn of juist nog even moeten wennen. We zien oude mannen met bierbuiken kunstjes uithalen op een short board, meisjes met brede surfschouders en mensen met vier, vijf planken op het dak van hun auto. Jeroen is in zijn element.
In Tin Can Bay voeren we dolfijnen, op Mon Repos Beach zien we hoe babyzeeschildpadjes uit hun nest kruipen en hun weg vinden naar de grote oceaan. Nog nooit zoiets bijzonders gezien, dit is de natuur op haar best. Agnes Water is de meest noordelijke plek langs de oostkust waar je kunt surfen, want daarna begint het Great Barrier Reef. Volgens surfers de grootste fout van Gods schepping, maar voor ons wel een belangrijk reisdoel. In de Whitsundays krijgen we alvast een voorproefje. Tijdens het snorkelen zien we prachtig gekleurd koraal, schildpadden en enorme vissen. Whitehaven Beach is weer zo’n onvergetelijk paradijsje, bijna te mooi om waar te zijn. Dat belooft wat.
Maar dan slaat het noodlot toe. Overvloedige regen heeft ervoor gezorgd dat grote delen van het noorden van Queensland onder water staan. Wegen zijn afgesloten, dorpen onbereikbaar. Na de overstromingen en cycloon van januari krijgt de regio het wederom zwaar te verduren. Na veel wikken en wegen besluiten wij om toch maar niet noordelijker te gaan. Even slikken, want de geplande duik op het Great Barrier Reef had toch een van de hoogtepunten van onze reis moeten worden. Veel eerder dan gepland gaan we dus weer richting het zuiden, op zoek naar de mooie plekjes die we vooralsnog hadden overgeslagen. Eerst maar eens terug naar Agnes Water, want Jeroen begon het surfen al te missen. Wanneer hij van een local het compliment krijgt dat hij verdomde goed kan surfen voor een Hollander, kan zijn dag niet meer stuk. Daar kan geen Great Barrier Reef tegenop.
Vanuit het mooie Rainbow Beach vertrekken we voor drie dagen naar Fraser Island, het grootste zandeiland ter wereld. Samen met vier nieuwe vrienden doorkruisen we in een 4x4 het hele eiland, zwemmen we in Lake Wabby, Eli Creek en de Champagne Pools en zien we 84 verschillende kleuren zand (niet nageteld). We overnachten op een camping midden in de natuur, waar hongerige dingo’s rondstruinen op zoek naar iets eetbaars dat aan onze aandacht is ontglipt, en spinnen groter dan Mara’s hand hun web recht boven de ingang van het damestoilet bouwen. We roosteren marshmallows in het kampvuur en maken kennis met de nogal vergeetachtige Aboriginal-eigenaresse van de camping. Drie dagen vol avontuur, mooie dingen en goed gezelschap.
Onze laatste dagen brengen we door op bekend terrein – Noosa, Coolangatta en Byron – en genieten we van de luxe van een heus appartement in Caloundra. Nog een laatste keer surfen, wel heel spectaculair met schildpadden en een dolfijn, nog even van de warme Australische zon genieten. Straks nog even Brisbane ontdekken en dan steken we over naar Nieuw-Zeeland. Zes weken is zonder twijfel te kort voor Australië, maar we hebben mogen proeven van dit prachtige land. Het smaakt naar meer!
Alles is in elk geval heel anders dan in Azië, en daar waren wij niet echt rouwig om. Na ruim vier mooie maanden Azië stapten we met een stevige dosis voorpret in het vliegtuig naar Sydney. Zin in even iets anders dan Aziatisch eten, in de vrijheid van een campertje, het niet hoeven sjouwen met die backpacks en, in het geval van Jeroen, eindelijk surfen. En om ons geluk compleet te maken werden we in Sydney opgewacht door Miriam en Andrea. Wat een verrassing! Sydney is een interessante stad, met als absoluut hoogtepunt natuurlijk het Opera House. Toch weer een van die dingen waar je al ontelbare keren beelden van hebt gezien en dat dan toch daadwerkelijk blijkt te bestaan. Indrukwekkend en buitengewoon fotogeniek! Het beroemde Bondi Beach vormt het decor voor Jeroens eerste kennismaking met de Australische golven. En dat smaakt zonder twijfel naar meer!
Ons Australië-avontuur begint echter pas echt wanneer wij twee dagen later in een buitenwijk van de stad ons campertje kunnen ophalen. Ons huisje voor de komende zes weken! We doorkruisen meteen het centrum van Sydney, steken de beroemde Harbour Bridge over, kijken nog een laatste maal naar het Opera House en zetten dan koers naar Freshwater, waar Jeroen zijn via de Australische variant van Marktplaats gevonden surfplank kan ophalen. We parkeren ons huisje op een prachtig plekje aan het strand, waar we, gratis en voor niets, douches en toiletten bij krijgen. ’s Ochtends worden we vroeg wakker en zien we de eerste surfers al met zonsopkomst het water in gaan. Ontbijten met uitzicht op zee – nice place for brekky, mate! – , een paar baantjes zwemmen in de rock pool en dan hup in de camper en op zoek naar het volgende prachtige plekje. Hier kunnen we aan wennen.
Op onze weg naar het noorden bezoeken we de Hunter Valley, een van de wijngebieden van Australië, waar we genieten van het mooie landschap en de lekkere wijnen. We rijden door natuurparken waar kangoeroes voorbij hupsen en waar we niets horen dan de geluiden van de natuur en de absolute stilte. We bezoeken het koala-ziekenhuis in Port Macquarie, waar zieke en gewonde koala’s worden opgevangen en verzorgd. Wat een prachtige beestjes! Niet bepaald snugger, overigens. Volgens recent onderzoek zijn koala’s de enige levende wezens wiens hersenen niet hun hele schedel vullen. Andere wetenschappers spreken dit tegen en zeggen dat de onderzochte hersenen misschien gekrompen waren omdat ze zo zacht zijn. Zachte hersenen of een leeg hoofd, koala’s zijn in elk geval niet de Einsteins van de dierenwereld. Ze eten alleen maar eucalyptusbladeren, zo ongeveer de minst voedzame plant die er bestaat, die in hun maag fermenteert waardoor ze praktisch doorlopend dronken zijn. Voordeel: je mag geoorloofd ruim twintig uur per dag slapen. Oja, en je uitwerpselen geuren heerlijk fris naar eucalyptus. Ideaal.
Langzaam klimmen we op naar Brisbane, via surfers paradijs Byron Bay, waar we voor het eerst door de politie worden wakker geklopt, en adembenemend mooie plekjes als Moonee Beach, waar – achteraf totaal ongevaarlijke – slangen Jeroen opzadelen met twee gillende dames die geen stap meer durven te verzetten, en Nambucca Heads, waar we op aanraden van lokale dudes ons huisje recht onder een no camping-bord parkeren. De Gold Coast slaan we vlug over, de aanblik van hoteltorens en massatoerisme proberen we zo gauw mogelijk te vergeten. Waarom Surfers Paradise geen Surfers Hell heet, is ons volkomen onduidelijk.
En voor je het weet nemen we op het vliegveld van Brisbane alweer afscheid van Miriam. Toch weer een klein traantje, want het was fijn. En tegelijkertijd ook een glimlach, want wij mogen nog even. Al surfend en genietend trekken we verder naar het noorden. In Coolanggata pikken we de Quiksilver Pro mee, een internationale surfwedstrijd met deelnemende grootheden als Kelly Slater, maar helaas zijn er die dagen door gebrek aan golven geen wedstrijden. We zien hoe diep het surfen in de Australische cultuur geworteld zit, hoe vaders hun enthousiasme proberen over te brengen op hun vaak nog piepjonge zoontjes, die het soms meteen oppikken, soms na één golf bang het water uit sprinten, soms al echte surfdudes zijn of juist nog even moeten wennen. We zien oude mannen met bierbuiken kunstjes uithalen op een short board, meisjes met brede surfschouders en mensen met vier, vijf planken op het dak van hun auto. Jeroen is in zijn element.
In Tin Can Bay voeren we dolfijnen, op Mon Repos Beach zien we hoe babyzeeschildpadjes uit hun nest kruipen en hun weg vinden naar de grote oceaan. Nog nooit zoiets bijzonders gezien, dit is de natuur op haar best. Agnes Water is de meest noordelijke plek langs de oostkust waar je kunt surfen, want daarna begint het Great Barrier Reef. Volgens surfers de grootste fout van Gods schepping, maar voor ons wel een belangrijk reisdoel. In de Whitsundays krijgen we alvast een voorproefje. Tijdens het snorkelen zien we prachtig gekleurd koraal, schildpadden en enorme vissen. Whitehaven Beach is weer zo’n onvergetelijk paradijsje, bijna te mooi om waar te zijn. Dat belooft wat.
Maar dan slaat het noodlot toe. Overvloedige regen heeft ervoor gezorgd dat grote delen van het noorden van Queensland onder water staan. Wegen zijn afgesloten, dorpen onbereikbaar. Na de overstromingen en cycloon van januari krijgt de regio het wederom zwaar te verduren. Na veel wikken en wegen besluiten wij om toch maar niet noordelijker te gaan. Even slikken, want de geplande duik op het Great Barrier Reef had toch een van de hoogtepunten van onze reis moeten worden. Veel eerder dan gepland gaan we dus weer richting het zuiden, op zoek naar de mooie plekjes die we vooralsnog hadden overgeslagen. Eerst maar eens terug naar Agnes Water, want Jeroen begon het surfen al te missen. Wanneer hij van een local het compliment krijgt dat hij verdomde goed kan surfen voor een Hollander, kan zijn dag niet meer stuk. Daar kan geen Great Barrier Reef tegenop.
Vanuit het mooie Rainbow Beach vertrekken we voor drie dagen naar Fraser Island, het grootste zandeiland ter wereld. Samen met vier nieuwe vrienden doorkruisen we in een 4x4 het hele eiland, zwemmen we in Lake Wabby, Eli Creek en de Champagne Pools en zien we 84 verschillende kleuren zand (niet nageteld). We overnachten op een camping midden in de natuur, waar hongerige dingo’s rondstruinen op zoek naar iets eetbaars dat aan onze aandacht is ontglipt, en spinnen groter dan Mara’s hand hun web recht boven de ingang van het damestoilet bouwen. We roosteren marshmallows in het kampvuur en maken kennis met de nogal vergeetachtige Aboriginal-eigenaresse van de camping. Drie dagen vol avontuur, mooie dingen en goed gezelschap.
Onze laatste dagen brengen we door op bekend terrein – Noosa, Coolangatta en Byron – en genieten we van de luxe van een heus appartement in Caloundra. Nog een laatste keer surfen, wel heel spectaculair met schildpadden en een dolfijn, nog even van de warme Australische zon genieten. Straks nog even Brisbane ontdekken en dan steken we over naar Nieuw-Zeeland. Zes weken is zonder twijfel te kort voor Australië, maar we hebben mogen proeven van dit prachtige land. Het smaakt naar meer!
-
26 Maart 2011 - 15:06
Miriam:
Ik wil teruuuuug!! Snif snif. Wat heb je het mooi verwoord en de illustraties van Jeroen, dat kan ik nu navertellen én bevestigen, zijn fantastisch. Mis jullie! -
26 Maart 2011 - 16:21
Peter En Karin:
Wat zullen jullie genoten hebben in Australië. Nu nog een paar dagen en dan kunnen jullie Trees en Hans in de armen sluiten. Geniet ervan samen en tot de volgende keer. -
26 Maart 2011 - 17:36
Martijn:
Aoawwhh, heerlijk, gewoonweg heerlijk! Volgende keer kan ik jullie de westkust aanraden, zal jullie ook goed bevallen. Have fun tussen de bro's! -
26 Maart 2011 - 18:01
Suus:
Wat een mooi verhaal! Denis is jaloers op jullie haha. Vooral met NZ in het vooruitzicht!
Superfijn om jullie mam en Hans te zien lijkt mij!(Lynn kon je niet mee in het koffer????)
Geniet er maar lekker van en hopenlijk valt het afscheid niet te zwaar!!
xxx -
26 Maart 2011 - 20:55
Je Kleine Sophietje:
weer een leuk verhaal. het lijkt net of Australie het ultime paradijs voor Jeroen is, vanwege het surfen. ik hoop dat jullie mij eens een keer meenemen naar Australie, het lijkt me een superland om te ontdekken. ik hoop dat Nieuw Zeeland even leuk is. o ja, er was ook een kleine natuurramp ergens in Nieuw zeeland geweest, de aardbeving in Christ Church, dat wou ik even melden voor als jullie ook naar dat plaatsje toegaan. nog een goede reis verder. groet jullie zusje. -
27 Maart 2011 - 11:44
Opa:
Het is hier ook geweldig, ook hier zitten veel wilde beestjes. Je moet je vader wat sneller leren typen. Ik vind dat ik het beter kan.
Dikke knuffel, opa -
28 Maart 2011 - 16:23
Karin:
Hey lieverds,
Wat een avonturen en dat in relatief zo'n korte tijd. Super dat jullie de Aussie ervaring ook samen met Miriam hebben kunnen delen. Ben benieuwd hoe het in Nieuw-Zeeland zal zijn en dan zeker samen met mama en Hans. Geniet er maar lekker van samen!
Dikke X -
28 Maart 2011 - 17:35
Piet:
Gisteren even geskyped, opa en jullie. HIj dacht dat het erg duur was (-: en praatte dus maar kort. Zo zie je maar wat een leeftijdsverschil van 55 jaar doet. Net als ik geniet hij van jullie reis. Blijf genieten van alle mensen die jullie uitstapje zo af en toe een klein stukje willen meemaken. Blijf vooral samen genieten en indrukken opdoen. Weer heel erg veel dank voor het mooie verhaal. Kus -
04 April 2011 - 07:25
Je Weet Toch,:
Dudedet, Dude, heerlijk verhaal weer. Minder is dat ik nu nog meer zin heb om te reizen als ik al had..
Wat moet dat gaaf zijn geweest al die beestjes! Men schildpadjes het leven mogen zien betreden...
Zal wel raar zijn geweest om eens, gewenst, met een dronkaard op de foto te staan. ;) Jullie hebben mijn 2 favo dieren mogen zien op de plaats waar ze thuis horen.
Bij het zien van de foto waar jullie de camper aan het strand hebben staan krijg ik het gevoel dat ik er bij ben/ben geweest. Maar dan schiet er door me gedachten dat jullie in Australië zijn en ik jullie toch al weer vlink aan het missen ben.
Veel geluk! Snel weer eens op Skype!?
Ciao ciao, x -
12 April 2011 - 07:57
Lau:
Wow, zo leer ik nog eens wat! Koala’s die de hele dag lopen te knetteren, ik heb het altijd al leuke beestjes gevonden!
Lijkt me inderdaad heerlijk om na 4 maanden Azie aan te komen op een nieuw continent. Zijn er nog plekken op de wereld die na jullie reis onontdekt zijn gebleven?
Hier in de Lage Landen begint het seizoen duidelijk te veranderen. Knopjes komen uit, dieren gaan geluiden maken en de zon begint warempel te brand! De eerste zonnestralen hebben ons direct doen verbranden... Gevaarlijk zo'n dakterras waarop je lekker uit de wind kunt zitten! Dat is ons genot bij gebrek aan witte stranden, metershoge golven, uitgesterkte natuur en een campertje...
Liefs.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
