Inca's, condors, golven en pure luxe in Peru
Door: Mara en Jeroen
Blijf op de hoogte en volg Mara en Jeroen
14 Juli 2011 | Ecuador, Cuenca
Backpacken is soms zwaarder dan je denkt. Om de twee, drie dagen je rugzak inpakken, een lange bus-, trein-, boot-, of vliegreis ondernemen, weer op zoek moeten naar een nieuw thuis voor een paar dagen en een nieuwe plek ontdekken. Slapen in slechte bedden, in tochtige hotelkamers, in rumoerige straatjes. Alles en iedereen van thuis moeten missen. Tuurlijk, we krijgen er veel moois voor terug, en daarom genieten we er ook volop van. Maar af en toe hebben we iets meer verdiend, een beetje luxe, gewoon even nietsdoen en genieten van zon, zee en strand. En daarom schrijven we deze weblog nu vanaf een ruim dakterras, dat grenst aan onze hotelkamer van balzaalformaat, en uitkijkt over de prachtige tuin met zwembad en de Stille Oceaan. Onze haren zijn nog nat van de privé jacuzzi waar we net uitkomen. We luisteren naar het geluid van palmbladeren die ritselen in de wind en de golven die aanspoelen op het strand. Een net ontkurkte fles Chileense wijn binnen handbereik. Pure luxe, maar wel op z’n Peruaans. We zitten namelijk wel zonder stroom.
Door de grootschalige en gewelddadige stakingen van mijnwerkers in Puno, die overigens nog steeds aan de gang zijn, komen wij ternauwernood vanuit Bolivia buurland Peru binnen. Dankzij verkiezingen staken de stakers een paar dagen niet en dus kan de grens even open. We besluiten een directe bus naar Cuzco te nemen, en om de tijd tot de komst van papa en Lynn in te vullen met een stoomcursusje Spaans. Cuzco is een prachtig stadje, dat volgens de legende is gesticht toen de eerste Inca Manco Capác door de zonnegod Inti werd gevraagd de qosq’o, de navel van de aarde, te vinden en daar een stad te stichten. Tegenwoordig is Cuzco een mix van oude Incafunderingen en gebouwen uit de koloniale tijd van de Spaanse conquistadores. Het vormt een sfeervol en aantrekkelijk geheel, met witgekalkte huisjes en steile straatjes. Een prima plek om wat langer te vertoeven, en een prima plek om bezoek uit Nederland te ontvangen. Na een emotioneel weerzien op het vliegveld van Cuzco en de eerste biertjes in het zonnetje van de Plaza de Armas wordt het tijd om cultureel te doen. We bezoeken de Valle Sagrado: een Incastad met typische landbouwterrassen in Pisac en het indrukwekkende fort in Ollantaytambo. Enigszins opgejaagd door een gehaaste en nogal schreeuwerige gids, waar we alle vier na een volle dag marktje na marktje, ruïne na ruïne zonder enige vorm van spijt afscheid van nemen. We genieten van een patatje oorlog en pannenkoeken in El Cholandés, het Nederlandse eetcafé van Cuzco, en vooral van elkaars gezelschap. Wat kun je mensen toch missen als je langere tijd weg bent!
Na Cuzco staat ons het absolute hoogtepunt van Peru te wachten: Machu Picchu. Met een toeristentrein die zéér aan de prijs is voor Peruaanse begrippen reizen we af naar Aguas Calientes, een dorp dat slechts bestaat voor de massa’s toeristen die op Machu Picchu afkomen. We staan vroeg op, want willen graag Wayna Picchu beklimmen, de berg vanwaaruit je de verloren Incastad in zijn geheel kunt zien liggen. Uiteindelijk ondernemen alleen Jeroen en Lynn de klim, en Piet en Mara verwerken samen de eerste adembenemende indrukken van dit wereldwonder. Wat een pracht, wat een ligging, wat een geschiedenis! Machu Picchu is vele malen groter en indrukwekkender dan wij ons allemaal hadden voorgesteld. Een monument van ongeëvenaarde schoonheid, zoiets hebben we echt nog nooit gezien.
De volgende dag is een reisdag, een lange reisdag welteverstaan. Eerst weer die verdomd dure trein terug naar Ollantaytambo, dan een colectívo naar Cuzco en vervolgens een tienurige bustrip naar Arequipa, waar we vroeg de volgende ochtend aankomen. Arequipa, la ciudad blanca, vanwege de in witte vulkanische steen opgetrokken gebouwen in het historisch centrum. De stad wordt omringd door haar drie beschermengelen: El Misti, Chachani en Pichu Pichu, drie vulkanen van zo’n 6000 meter hoog. Hun besneeuwde toppen torenen overal bovenuit. Indrukwekkend. We vinden een prachtig hostel midden in het centrum, gerund door twee tandeloze oudjes die bijna niet zijn te verstaan. Klein hoogtepuntje is toch wel het immense dakterras met tafelvoetbalspel, waar wij die dagen optimaal gebruik van maken. We bezoeken het Santa Catalina klooster, bijna een dorp in de stad. Het werd in 1580 opgericht door een stinkend rijke weduwe die haar nonnen koos uit slechts de allerrijkste Spaanse families. Deze meisjes leefden in het klooster in dezelfde weelde als thuis, totdat een strenge Dominicaanse non hier een einde aan maakte. Het klooster is nu een doolhofachtige wirwar van kleurrijke straatjes, schattige binnenplaatsjes en fleurige bloemen en planten. En wat een rust! We doen een dagtripje naar de Cañon del Colca, een van de diepste canyons ter wereld. Oogverblindende landschappen met groene landbouwterrassen en hoge bergtoppen afgewisseld met schattige dorpjes en vrouwen in kleurrijke geborduurde jurken. Absoluut hoogtepunt van de dag is de Cruz del Cóndor, waar we verwend worden met een geweldige vliegshow van een twintigtal Andescondors. Een machtig beest, een van de grootste vliegende vogels ter wereld met een spanwijdte van soms wel drie meter. Prachtig om te zien hoe ze kalm en beheerst zweven op de luchtstromingen boven de vallei.
Dan verruilen we Arequipa voor Nazca, wederom een nogal troosteloos oord waar toeristen met maar één doel naartoe komen: de wereldberoemde Nazcalijnen. Nazca was een nietszeggend, kokendheet woestijnstadje totdat in 1939 een routine onderzoeksvlucht de merkwaardige tekeningen in de aarde waarnam. Nog steeds weet niemand precies wat het zijn en waarom ze zijn gemaakt. Een astronomische kalender? Rituele wandelpaden van een of andere vruchtbaarheidscultus? De uitwerkingen van hallucinerende dromen van een oude shaman? Landingsplaatsen van aliens? Hoe het ook zij, vanuit een kleine bumpy Cessna is het een meer dan indrukwekkend geheel.
Na een korte tussenstop in Paracas, vanwaaruit we de Islas Ballestas bezoeken om zeeleeuwen, pinguïns, pelikanen en honderden andere vogels te bekijken, reizen we door naar Lima, de drukke, grote, en - naar verluidt - niet echt boeiende hoofdstad van Peru. De eeuwige mist maakt de stad grijs, en de stroom aan toeterende auto’s is niet aflatend. Maar toch, Lima heeft ook zo zijn charmes: de gezellige terrassen in Miraflores, de koloniale kleuren van de Plaza de Armas, de ruïnes van Huaca Pucclana. Het onverwachte weerzien met Jorge, een Spanjaard die wij begin dit jaar in Thailand ontmoetten, is geweldig. Het afscheid van papa en Lynn op het vliegveld verschrikkelijk.
Weer met z’n tweetjes reizen wij verder omhoog langs de kust. Eerst naar Trujillo, een aardig stadje met interessante pre-Inca ruïnes, en vervolgens naar Huanchaco, een schattig klein vissersdorpje dat tegenwoordig grotendeels bevolkt wordt door zongebruinde, langharige surfers die aangetrokken worden door de hoge golven en de ontspannen sfeer. Na een paar dagen rust, golven en zeevruchten wordt het tijd het zonnetje op te zoeken. Máncora is onze laatste stop in Peru, voordat we de grens met Ecuador oversteken. Na eerst twee nachten in een “gewoon” backpackershostel (lees: bamboehutje praktisch op het strand) te hebben doorgebracht, hebben we onszelf nu verwend met de pure luxe van een resort. Twee dagen genieten van zon, zee, strand, heerlijk eten en vriendelijke mensen. Life is good. Zonder twijfel.
Door de grootschalige en gewelddadige stakingen van mijnwerkers in Puno, die overigens nog steeds aan de gang zijn, komen wij ternauwernood vanuit Bolivia buurland Peru binnen. Dankzij verkiezingen staken de stakers een paar dagen niet en dus kan de grens even open. We besluiten een directe bus naar Cuzco te nemen, en om de tijd tot de komst van papa en Lynn in te vullen met een stoomcursusje Spaans. Cuzco is een prachtig stadje, dat volgens de legende is gesticht toen de eerste Inca Manco Capác door de zonnegod Inti werd gevraagd de qosq’o, de navel van de aarde, te vinden en daar een stad te stichten. Tegenwoordig is Cuzco een mix van oude Incafunderingen en gebouwen uit de koloniale tijd van de Spaanse conquistadores. Het vormt een sfeervol en aantrekkelijk geheel, met witgekalkte huisjes en steile straatjes. Een prima plek om wat langer te vertoeven, en een prima plek om bezoek uit Nederland te ontvangen. Na een emotioneel weerzien op het vliegveld van Cuzco en de eerste biertjes in het zonnetje van de Plaza de Armas wordt het tijd om cultureel te doen. We bezoeken de Valle Sagrado: een Incastad met typische landbouwterrassen in Pisac en het indrukwekkende fort in Ollantaytambo. Enigszins opgejaagd door een gehaaste en nogal schreeuwerige gids, waar we alle vier na een volle dag marktje na marktje, ruïne na ruïne zonder enige vorm van spijt afscheid van nemen. We genieten van een patatje oorlog en pannenkoeken in El Cholandés, het Nederlandse eetcafé van Cuzco, en vooral van elkaars gezelschap. Wat kun je mensen toch missen als je langere tijd weg bent!
Na Cuzco staat ons het absolute hoogtepunt van Peru te wachten: Machu Picchu. Met een toeristentrein die zéér aan de prijs is voor Peruaanse begrippen reizen we af naar Aguas Calientes, een dorp dat slechts bestaat voor de massa’s toeristen die op Machu Picchu afkomen. We staan vroeg op, want willen graag Wayna Picchu beklimmen, de berg vanwaaruit je de verloren Incastad in zijn geheel kunt zien liggen. Uiteindelijk ondernemen alleen Jeroen en Lynn de klim, en Piet en Mara verwerken samen de eerste adembenemende indrukken van dit wereldwonder. Wat een pracht, wat een ligging, wat een geschiedenis! Machu Picchu is vele malen groter en indrukwekkender dan wij ons allemaal hadden voorgesteld. Een monument van ongeëvenaarde schoonheid, zoiets hebben we echt nog nooit gezien.
De volgende dag is een reisdag, een lange reisdag welteverstaan. Eerst weer die verdomd dure trein terug naar Ollantaytambo, dan een colectívo naar Cuzco en vervolgens een tienurige bustrip naar Arequipa, waar we vroeg de volgende ochtend aankomen. Arequipa, la ciudad blanca, vanwege de in witte vulkanische steen opgetrokken gebouwen in het historisch centrum. De stad wordt omringd door haar drie beschermengelen: El Misti, Chachani en Pichu Pichu, drie vulkanen van zo’n 6000 meter hoog. Hun besneeuwde toppen torenen overal bovenuit. Indrukwekkend. We vinden een prachtig hostel midden in het centrum, gerund door twee tandeloze oudjes die bijna niet zijn te verstaan. Klein hoogtepuntje is toch wel het immense dakterras met tafelvoetbalspel, waar wij die dagen optimaal gebruik van maken. We bezoeken het Santa Catalina klooster, bijna een dorp in de stad. Het werd in 1580 opgericht door een stinkend rijke weduwe die haar nonnen koos uit slechts de allerrijkste Spaanse families. Deze meisjes leefden in het klooster in dezelfde weelde als thuis, totdat een strenge Dominicaanse non hier een einde aan maakte. Het klooster is nu een doolhofachtige wirwar van kleurrijke straatjes, schattige binnenplaatsjes en fleurige bloemen en planten. En wat een rust! We doen een dagtripje naar de Cañon del Colca, een van de diepste canyons ter wereld. Oogverblindende landschappen met groene landbouwterrassen en hoge bergtoppen afgewisseld met schattige dorpjes en vrouwen in kleurrijke geborduurde jurken. Absoluut hoogtepunt van de dag is de Cruz del Cóndor, waar we verwend worden met een geweldige vliegshow van een twintigtal Andescondors. Een machtig beest, een van de grootste vliegende vogels ter wereld met een spanwijdte van soms wel drie meter. Prachtig om te zien hoe ze kalm en beheerst zweven op de luchtstromingen boven de vallei.
Dan verruilen we Arequipa voor Nazca, wederom een nogal troosteloos oord waar toeristen met maar één doel naartoe komen: de wereldberoemde Nazcalijnen. Nazca was een nietszeggend, kokendheet woestijnstadje totdat in 1939 een routine onderzoeksvlucht de merkwaardige tekeningen in de aarde waarnam. Nog steeds weet niemand precies wat het zijn en waarom ze zijn gemaakt. Een astronomische kalender? Rituele wandelpaden van een of andere vruchtbaarheidscultus? De uitwerkingen van hallucinerende dromen van een oude shaman? Landingsplaatsen van aliens? Hoe het ook zij, vanuit een kleine bumpy Cessna is het een meer dan indrukwekkend geheel.
Na een korte tussenstop in Paracas, vanwaaruit we de Islas Ballestas bezoeken om zeeleeuwen, pinguïns, pelikanen en honderden andere vogels te bekijken, reizen we door naar Lima, de drukke, grote, en - naar verluidt - niet echt boeiende hoofdstad van Peru. De eeuwige mist maakt de stad grijs, en de stroom aan toeterende auto’s is niet aflatend. Maar toch, Lima heeft ook zo zijn charmes: de gezellige terrassen in Miraflores, de koloniale kleuren van de Plaza de Armas, de ruïnes van Huaca Pucclana. Het onverwachte weerzien met Jorge, een Spanjaard die wij begin dit jaar in Thailand ontmoetten, is geweldig. Het afscheid van papa en Lynn op het vliegveld verschrikkelijk.
Weer met z’n tweetjes reizen wij verder omhoog langs de kust. Eerst naar Trujillo, een aardig stadje met interessante pre-Inca ruïnes, en vervolgens naar Huanchaco, een schattig klein vissersdorpje dat tegenwoordig grotendeels bevolkt wordt door zongebruinde, langharige surfers die aangetrokken worden door de hoge golven en de ontspannen sfeer. Na een paar dagen rust, golven en zeevruchten wordt het tijd het zonnetje op te zoeken. Máncora is onze laatste stop in Peru, voordat we de grens met Ecuador oversteken. Na eerst twee nachten in een “gewoon” backpackershostel (lees: bamboehutje praktisch op het strand) te hebben doorgebracht, hebben we onszelf nu verwend met de pure luxe van een resort. Twee dagen genieten van zon, zee, strand, heerlijk eten en vriendelijke mensen. Life is good. Zonder twijfel.
-
14 Juli 2011 - 18:53
Padre Pietje:
Het was bijzonder om een stukje van jullie reis te mogen meemaken. Het was bijzonder om te ontdekken dat die manier van reizen me eigenlijk heel erg goed past. Het was bijzonder te ontdekken dat ik dat misschien wel kan. Dank jullie wel voor deze wijze les.
En ja Peru is ook ............., maar dat omschrijven jullie beter dan ik het kan.
Kus en dankjulliewel -
14 Juli 2011 - 20:15
Peer En Karin:
Wat een geweldig mooi verhaal weer.
Van Lynn hoorden we vorige week hoe leuk het is geweest, samen met jullie en papa te reizen door het mooie Peru en hoe moeilijk inderdaad het afscheid was. Wat leuk trouwens dat jullie ook nog onverwacht een oude bekende tegenkwamen die jullie in Thailand hadden ontmoet. Zo zie je maar weer, de wereld is toch maar klein. Over 66 dagen zijn jullie weer thuis en zul je nog vaak terugdenken aan de geweldige ervaringen die jullie hebben opgedaan, al het moois dat jullie gezien hebben, maar toch ook wel een beetje aan de momenten waarop het moeilijk was je familie zolang te moeten missen. Geniet nog maar lekker met z'n tweetjes en tot de volgende keer.
Groetjes uit ons regenachtige, winderige en koude (13 gr.) Mierlo.
xxxxxxxxxx -
15 Juli 2011 - 06:06
Marjolein:
Wat een indrukwekkend verhaal!!! 6 7 08 kwam ik terug van mijn reis, wat hier staat beschreven heeft me absoluut emotioneel geraakt. Dezelfde route, dezelfde gevoelens, alles klopt aan dit verhaal! Wow!!! -
15 Juli 2011 - 07:26
Hans Duif:
Gelukkig, eindelijk weer een nieuwe update. Met als altijd prachtige foto's. En ook weer een schitterend verhaal. Maar dit keer ook met een "Padre Pietje" kant, wat me misschien nog wel het meeste raakte. Niet alleen fysiek gaan jullie door bergen en dalen.
Geniet voorlopig vooral nog van de toppen! -
15 Juli 2011 - 08:22
Ikkie:
Hai, wat heb j weer een mooi verhaal geschreven, ik moet er altijd wel wat tijd voor uittrekken want voor mij zijn het hele lappe texst, maar door jou mooie manier van schrijven verplichte mij om door te lezen. Ik kan me vooestellen dat luxe voor jullie nu een verademing is, geniet er maar dubbel van. Ik begin jullie nu echt heel erg te missen.
Ik hou van jullie. Xxx
alle liefs
erik -
15 Juli 2011 - 08:32
Je Kleine Sophietje:
hoi, hoi, ben ik weer. wat een mooi verhaal hebben jullie weer geschreven. Ik heb telkens het grappige gevoel dat overal waar jullie komen er wel een Europeze restaurant of plaats is. dit land is zeker waard om te bekijken zeker vanwege de rijpe en mooie cultuur. ik ben jaloers op het mooie weer dat jullie daar hebben. Ik hoop jullie weer snel te zien. Groetjes jullie zusje -
15 Juli 2011 - 10:38
Mama:
Wederom prachtig. Ik had natuurlijk al wel de verhalen gehoord en de foto's gezien en ik was wel een beetje jaloers, had er graag bij willen zijn (behalve op dat paard dan!). Begin nu toch wel de weken af te tellen totdat jullie er weer zijn. Geweldig dat jullie, na al zoveel gezien en beleefd te hebben, nog steeds be- en verwondering hebben voor alle nieuwe landen en dingen die je ziet. Houden zo! -
15 Juli 2011 - 13:03
Caroline:
Hallo Mara & Jeroen,
Enkele weken geleden ben ik op jullie blog terecht gekomen via een search op Google. Ik heb jullie verhalen allemaal gelezen en kan haast niet wachten om zelf te vertrekken... mijn vriend en ik vertrekken namelijk op 01/09 op wereldreis en onze route ziet er zeer gelijkaardig uit! Indien jullie tijd hebben om tips & aanraders te delen, alle info meer dan welkom! Emailadres: carolinegiovanni@hotmail.com
Geniet er nog met volle teugen van! Groetjes van een toekomstige wereldreiziger -
15 Juli 2011 - 13:47
Christel (maandag):
Heerlijk om te lezen en super mooie foto's......wat maken jullie toch een hoop mee en wat een indrukken, geweldig! Fijn om familie te zien, maar vervelend om weer afscheid te nemen. Nog 65 dagen te gaan....GENIETEN!!!!
Groeten -
20 Juli 2011 - 07:36
Miriam:
Ik had al wat verhalen gehoord van Lynn, maar jouw woorden zijn toch altijd bijzonderderderder. Ik ga het nog missen om uit te kijken naar jullie verhalen en foto's!! XXX -
22 Juli 2011 - 09:29
Tara:
Wow.... wat een geweldige verhalen en mooie foto's!!! geniet ervan!!!
liefs -
25 Juli 2011 - 15:03
Kim:
Mijn god... ik vraag me af hoe het moet zijn om de ene heftige indruk na de andere te moeten verwerken. Luxeprobleem!
En Jeroen! Wanneer kom je weer naar Rome? Ik ben surflessen aan het nemen!!! Ben pas bij mijn 3e... maar vind het geweeeldig. Wel een beetje eng. x -
26 Juli 2011 - 10:21
Karin:
Hey lieverds,
Wat prachtig allemaal en wat heerlijk dat jullie zo hebben kunnen genieten met papa Piet en Lynn! Ik kan niet wachten om jullie straks weer te knuffelen en om ons mooie wondertje aan jullie te laten zien.
Dikke X voor jullie van trotse mama en een knuffel van Sem
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
