Last but not least: Brasil!

Elf maanden nadat we ons afvroegen of India een goede plek was om een wereldreis te beginnen, stellen we ons nu vrijwel dezelfde vraag: is Brazilië een goed land om een wereldreis mee af te sluiten? Deze keer beantwoorden we hem echter met een volmondig ja, zonder twijfel. Brazilië is de perfecte plek om een wereldreis mee af te sluiten! Ruim vier maanden vertoeven we inmiddels in Zuid-Amerika. We hebben ons de taal min of meer eigen gemaakt, kijken niet meer op van hoogten boven de 4000 meter, zijn gewend aan het Indiaanse uiterlijk van de lokale bevolking, zingen vrolijk mee met reggaeton en salsaliederen. Maar in Brazilië is alles anders, alsof we ineens in een ander continent zijn. Het Portugees verstaan we amper en spreken we nog minder. De mensen zien er anders uit, net als het landschap. Het eten is anders en de caipirinhas onovertroffen. Het is warm, zonnig, bruisend. Dus ja, Brazilië is de ideale plek om onze laatste maand door te brengen.

Brazilië betekent warme, gastvrije mensen. São Paulo is onze eerste stop in dit immens grote land. Negentien miljoen mensen in één stad, een monster. Overal waar je kijkt zie je de oneindige skyline. Het zakelijk hart van Brazilië, een arbeidersstad, westers en rijk. Misschien niet representatief voor wat Brazilië verder te bieden heeft, maar voor ons een onvergetelijk begin. Als we goed en wel geïnstalleerd zijn in ons hostel, laten we Vladimir, die we een paar maanden geleden in Santiago leerden kennen, weten dat we in zijn stad zijn aangekomen. Een uur later staat hij voor de deur en neemt ons mee naar zijn huis, waar we met zijn hele familie, die ons met een dikke knuffel en kus onthaalt, de zondagslunch mogen meemaken. Feijoada, een typisch Braziliaanse stoofpot van varkensvlees en de in Brazilië haast onvermijdelijke bonen, en homemade caipirinhas. Heel veel handen- en voetenwerk, omdat wij het Portugees niet beheersen en het grootste deel van zijn familie beperkte kennis van het Engels en Spaans heeft. Maar wat een warme, hartelijke mensen! Bij het weggaan krijgen we een tasje met eten en blikjes bier mee, zodat we ’s avonds niet uit eten hoeven, en wordt ons op het hart gedrukt vooral terug te komen. Vladimir laat ons nog een stukje van zijn stad zien en brengt ons dan, moe maar voldaan en volkomen overrompeld en sprakeloos door het verloop van deze eerste dag, terug naar ons hotel.

Brazilië is de Amazone. We worden luie backpackers inmiddels. Eindeloze busreizen zien we niet meer zo zitten, en we willen natuurlijk wel uitgerust terug naar Nederland. En dus boeken we een aantal binnenlandse vluchten, waarmee we uiteindelijk tijd én geld besparen. Eerst vliegen we naar Manaus, een miljoenenstad midden in het Amazonegebied. We worden vrijwel meteen opgepikt door een reisagent en zijn broer en de volgende ochtend zitten we al in de jungle. We slapen in een drijvende lodge zonder elektriciteit, omringd door het pikzwarte water van de Rio Negro en vooral veel groen. We gaan piranhavissen met stukjes kip, die de piranha’s echter al heel snel niet meer interessant lijken te vinden. We vangen een babykaaiman, die we uitgebreid bewonderen terwijl onze gids een beetje angstig om zich heen blijft kijken, om zich ervan te verzekeren dat de moeder niet heeft besloten haar kindje persoonlijk bij ons te komen ophalen. We trekken door het regenwoud, leren allerlei medicinale planten en bomen kennen, maken zelf rubber en vangen een tarantula. We varen extra vroeg uit om de zon te zien opkomen, komen onverwacht een paar dolfijnen tegen en spotten een toekan. Avontuur alom, adembenemende mooie natuur en goed gezelschap.

Brazilië is muziek. Op de boot van
Manaus naar Belém, een ontspannen trip van vijf dagen, klinkt vanaf een uur of elf ’s ochtends keiharde forró uit de enorme speakers die akelig dicht bij onze cabine staan. Forró is een muziekstijl uit het noordoosten van Brazilië, waarin Afrikaanse drums zich vermengen met accordeon. De naam, zo leren wij later, is een verbastering van “for all”, waarmee de Brazilianen ooit probeerden ook buitenlanders naar hun muziek te laten luisteren. Niet onaardig trouwens, maar het feit dat de bardame op de boot slechts beschikking heeft over twee cd’s en we dus vijf dagen lang dezelfde liedjes moeten aanhoren, maakt dat we nu een lichte afkeur voor dit genre hebben ontwikkeld. In Salvador, de bakermat van de Afrikaanse cultuur in Brazilië, worden we verrast met spontane capoeirashows op straat en kleine kinderen die amper kunnen lopen maar al geweldig kunnen trommelen. Rio is samba, en hoewel het natuurlijk niet het juiste seizoen is voor het wereldberoemde Carnaval horen we de kenmerkende sambageluiden overal: in het voetbalstadion bij een wedstrijd van Flamengo, in de vele bars die Santa Teresa en Lapa rijk zijn, op straat.

Brazilië betekent zon, zee en strand. Van het wereldberoemde Copacabana in Rio tot de paradijselijke (en vrijwel lege!) stranden van surfdorp Itacaré, het drukke stadsstrand van Salvador op een zaterdagmiddag en het eindeloze witte zand op Ilha Grande, Brazilië is een topland voor zonaanbidders. Wat is er meer ontspannen dan aan het einde van een wereldreis onder het genot van een zojuist door een local uit een palmboom gehaalde kokosnoot kijken naar de golven die op het strand aanspoelen? Een surfsessie met uitzicht op prachtige baaitjes omringd door regenwoud? Een flinke hike en dan beloond worden met een van ’s werelds mooiste stranden? Of een overheerlijke açaí, een vrucht uit de Amazone die in sorbetvorm wordt geserveerd en waaraan dan allerlei ingrediënten worden toegevoegd, waaronder zelfs echte hagelslag, aan het einde van zo’n stranddag?

Dus ja, Brazilië is een mooie afsluiter van een wereldreis. Natuurlijk heeft het land ook zo z’n minder mooie kanten. Het enorme verschil tussen arm en rijk, de favelas van Rio en São Paulo, de criminaliteit, de buikkrampen en diarree waarmee wij uit het Amazonegebied kwamen. Maar wat voornamelijk bijblijft is de levensvreugde, de warmte en vrolijkheid, de muziek. It’s Brazil, zoals de locals zeggen, zo gaan de dingen hier. It’s Brazil and we love it!