Kort maar krachtig in Bolivia
Door: Mara en Jeroen
Blijf op de hoogte en volg Mara en Jeroen
12 Juni 2011 | Peru, Cuzco
Op een ijskoude ochtend staan we hoog in de bergen op een winderige vlakte. Behalve besneeuwde bergtoppen en uitgestrekte zandvlakten zien we alleen een verroeste bus zonder wielen die als openbaar toilet wordt gebruikt en een klein stenen hutje waarop trots een grote rood-geel-groene vlag wappert. We wachten hier op een stempel in ons paspoort, want we verruilen Chili voor Bolivia. Amper vijf minuten in dit land en nu al een onvergetelijke ervaring.
En het wordt alleen maar beter! Drie dagen lang rijden we door het prachtige Boliviaanse landschap. We zien bergen en vulkanen, roze flamingo’s in een rode lagune, bizarre rotsformaties, geisers en kokende modder, en alpaca’s in het wild. De eerste avond slapen we op 4500 meter hoogte, in een ijskoude hospedaje waar het ons ontbeert aan alles wat wij in Europa als basisbehoeften beschouwen. Een lichtelijk chagrijnige Boliviaanse met typische bolhoed serveert ons gelukkig genoeg mate de coca om warm te blijven, en om hoogtehoofdpijn tegen te gaan. De tweede nacht slapen we in een – voor onze doen – luxe zouthotel aan de rand van de Salar de Uyuni, een 12000 km² grote stralend witte zoutvlakte. Het hoogtepunt van dit reisje! De salar maakte deel uit van een prehistorisch zoutwatermeer dat het grootste deel van het zuidwesten van Bolivia bedekte. Wij hebben geluk: het heeft kort geleden behoorlijk geregend en dus staat een gedeelte van de salar onder water, wat prachtige weerspiegelingen van de omliggende bergen oplevert. Een bijzonder gezicht, en we voelen wederom ons gezegend dat we al deze natuurpracht mogen aanschouwen.
Van Uyuni reizen we naar Tupiza. De busrit is er eentje door bergen en valleien, en duurt lang, heel lang, omdat er in dit stuk geen verharde wegen zijn. De bus rammelt, piept en tocht, en wij zijn tot op het bot verkleumd. Dankbaar voor een warme zonnestraal in stoffig Atocha, waar de bus een tussenstop van maar liefst een uur maakt. Niemand heeft haast in Bolivia! Zeven uur en een schamele 160 kilometer later worden we in Tupiza opgewacht door een jongen (meisje?) die ons naar zijn (haar?) hotel praat. Ruime kamer en ja, een warme douche, want daar zijn we wel aan toe na een paar dagen afzien. Het blijkt een douche met een gebruiksaanwijzing, die je nauwgezet moet volgen. Het water wordt verwarmd door middel van elektriciteit en dat betekent dat de kraan tijdens het douchen onder stroom staat. Nergens aankomen dus, maar af en toe blijkt een straal elektrocuterend water onvermijdelijk. Ons eerste doel in Tupiza is geld halen, want de door ons in Chili gewisselde bolivianos zijn inmiddels op. Die taak blijkt niet zo gemakkelijk als verwacht. Geen pinautomaten hier, en de banken zijn op zaterdag natuurlijk dicht. Rest ons niets dan het wisselen van onze laatste dollars, tegen een niet al te gunstige koers, zodat we het in elk geval tot maandag kunnen uitzingen. Tupiza ligt prachtig tussen kleurrijke bergen en wij verkennen de omgeving te paard. Onze op z’n hoogst vijftienjarige gids blijkt de enige te zijn waarnaar de paarden luisteren, en Jeroens paard is op z’n zachtst gezegd traag, maar desondanks weer een mooie ervaring.
Het busstation van Tupiza is tijdelijk gesloten en dus vertrekken de bussen een eindje verderop bij een stinkend en stoffig tankstation. De ene na de andere maatschappij arriveert, maar niet de onze. We lopen van hot naar her en vragen het iedereen die er iets vanaf lijkt te kunnen weten, en uiteindelijk krijgen we de mededeling dat onze bus vandaag helaas niet is vertrokken. We kunnen bij haar een nieuw kaartje kopen en meereizen tot aan Potosí, en dan daar ons geld terugvragen. Geen idee of het waar is, maar het is laat en koud en we willen vanavond per se naar Potosí. En dus zitten we vijf minuten later en vijftig bolivianos (minder dan vijf euro) armer in een rammelende stinkbus tussen de coca-kauwende Bolivianen die ons aanstaren alsof we buitenaardse wezens zijn. Een heel avontuur, zo’n busreis in Bolivia. Onderweg moet er gestopt worden omdat de weg geblokkeerd blijkt te zijn met stapels stenen, die door chauffeurs en passagiers worden opgeruimd voordat we verder kunnen. Midden in de nacht komen we aan in steenkoud Potosí, waar we met een taxi (?) al hortend en stotend ons gelukkig vooraf gereserveerde hotel bereiken.
Potosí is heel anders dan we tot nu toe gewend waren in Bolivia. Deze hoogstgelegen stad ter wereld (4070 meter) is rijk geworden door de zilvermijnen, die nog steeds in gebruik zijn. Mannen, en kinderen, werken daar nog steeds onder dezelfde omstandigheden als een paar honderd jaar geleden, en als toerist kun je een kijkje gaan nemen in de nauwe gangen van de tegenwoordig amper nog iets opleverende mijnen van de Cerro Rico. Niet zonder gevaren, overigens. Mijnwerkers sterven gemiddeld binnen tien jaar nadat ze er aan de slag zijn gegaan, omdat ze worden blootgesteld aan giftige stoffen, op hol geslagen trolleys of instortingen. Wij besluiten dit uitstapje over te slaan, enerzijds door een lichte vorm van angst en claustrofobie, anderzijds omdat het wel heel erg als aapjes kijken voelt. Rijke toerist bezoekt arme mijnwerker of iets dergelijks. Nee, dank je. In plaats daarvan kijken we de film The Devil’s Miner, een indrukwekkende docufilm over een veertienjarig jongetje dat door het gebrek aan een vader gedwongen is als sinds z’n tiende in de mijnen te werken. Kippenvel en een enorm schuldgevoel, vooral als het jochie vertelt dat zijn grote droom is de wereld rond te reizen en landen te bezoeken die hij nog niet kent. Slik.
Inmiddels horen we van verschillende kanten dat de grens tussen Bolivia en Peru gesloten is door stakingen aan Peruaanse zijde. Het is lastig informatie te krijgen, maar de situatie schijnt behoorlijk ernstig te zijn. Stenen gooien naar passerende voertuigen, brandjes, dat soort dingen. Aangezien we deze keer een echte deadline hebben – 12 juni in Cuzco – moeten we die grens over. Er zijn verschillende opties, maar geen van allen lijkt ideaal. Vliegen is duur, reizen via Chili tijdrovend. We besluiten naar La Paz te reizen en daar een beslissing te maken.
La Paz blijkt een levendige stad met kleurrijke koloniale architectuur en drukbezochte marktjes, en dat alles onder het toeziend oog van Mt. Illamani, die met zijn bijna 6500 meter overal bovenuit torent. We genieten optimaal van La Paz, van de kleuren, de vrouwen in traditionele kleding, het rommelige historische centrum en… de bitterballen, spekpannenkoeken en hutspot! We ontdekken een tentje met Nederlandse eigenaar waar we vanaf dat moment niet meer zijn weg te slaan. Op het busstation horen we dat de grens naar Peru een paar dagen open zal gaan in verband met lokale verkiezingen, en dus besluiten we halsoverkop een busticket aan te schaffen.
En dan verlaten we Bolivia, veel te vroeg naar onze zin, een heel aantal dagen eerder dan gepland. Niets aan te doen, zo gaat dat hier in Zuid-Amerika. Het was kort maar krachtig, en back to basics. Het was steenkoud, hartverwarmend en goedkoper dan goedkoop. En het was zonder enige twijfel onvergetelijk!
En het wordt alleen maar beter! Drie dagen lang rijden we door het prachtige Boliviaanse landschap. We zien bergen en vulkanen, roze flamingo’s in een rode lagune, bizarre rotsformaties, geisers en kokende modder, en alpaca’s in het wild. De eerste avond slapen we op 4500 meter hoogte, in een ijskoude hospedaje waar het ons ontbeert aan alles wat wij in Europa als basisbehoeften beschouwen. Een lichtelijk chagrijnige Boliviaanse met typische bolhoed serveert ons gelukkig genoeg mate de coca om warm te blijven, en om hoogtehoofdpijn tegen te gaan. De tweede nacht slapen we in een – voor onze doen – luxe zouthotel aan de rand van de Salar de Uyuni, een 12000 km² grote stralend witte zoutvlakte. Het hoogtepunt van dit reisje! De salar maakte deel uit van een prehistorisch zoutwatermeer dat het grootste deel van het zuidwesten van Bolivia bedekte. Wij hebben geluk: het heeft kort geleden behoorlijk geregend en dus staat een gedeelte van de salar onder water, wat prachtige weerspiegelingen van de omliggende bergen oplevert. Een bijzonder gezicht, en we voelen wederom ons gezegend dat we al deze natuurpracht mogen aanschouwen.
Van Uyuni reizen we naar Tupiza. De busrit is er eentje door bergen en valleien, en duurt lang, heel lang, omdat er in dit stuk geen verharde wegen zijn. De bus rammelt, piept en tocht, en wij zijn tot op het bot verkleumd. Dankbaar voor een warme zonnestraal in stoffig Atocha, waar de bus een tussenstop van maar liefst een uur maakt. Niemand heeft haast in Bolivia! Zeven uur en een schamele 160 kilometer later worden we in Tupiza opgewacht door een jongen (meisje?) die ons naar zijn (haar?) hotel praat. Ruime kamer en ja, een warme douche, want daar zijn we wel aan toe na een paar dagen afzien. Het blijkt een douche met een gebruiksaanwijzing, die je nauwgezet moet volgen. Het water wordt verwarmd door middel van elektriciteit en dat betekent dat de kraan tijdens het douchen onder stroom staat. Nergens aankomen dus, maar af en toe blijkt een straal elektrocuterend water onvermijdelijk. Ons eerste doel in Tupiza is geld halen, want de door ons in Chili gewisselde bolivianos zijn inmiddels op. Die taak blijkt niet zo gemakkelijk als verwacht. Geen pinautomaten hier, en de banken zijn op zaterdag natuurlijk dicht. Rest ons niets dan het wisselen van onze laatste dollars, tegen een niet al te gunstige koers, zodat we het in elk geval tot maandag kunnen uitzingen. Tupiza ligt prachtig tussen kleurrijke bergen en wij verkennen de omgeving te paard. Onze op z’n hoogst vijftienjarige gids blijkt de enige te zijn waarnaar de paarden luisteren, en Jeroens paard is op z’n zachtst gezegd traag, maar desondanks weer een mooie ervaring.
Het busstation van Tupiza is tijdelijk gesloten en dus vertrekken de bussen een eindje verderop bij een stinkend en stoffig tankstation. De ene na de andere maatschappij arriveert, maar niet de onze. We lopen van hot naar her en vragen het iedereen die er iets vanaf lijkt te kunnen weten, en uiteindelijk krijgen we de mededeling dat onze bus vandaag helaas niet is vertrokken. We kunnen bij haar een nieuw kaartje kopen en meereizen tot aan Potosí, en dan daar ons geld terugvragen. Geen idee of het waar is, maar het is laat en koud en we willen vanavond per se naar Potosí. En dus zitten we vijf minuten later en vijftig bolivianos (minder dan vijf euro) armer in een rammelende stinkbus tussen de coca-kauwende Bolivianen die ons aanstaren alsof we buitenaardse wezens zijn. Een heel avontuur, zo’n busreis in Bolivia. Onderweg moet er gestopt worden omdat de weg geblokkeerd blijkt te zijn met stapels stenen, die door chauffeurs en passagiers worden opgeruimd voordat we verder kunnen. Midden in de nacht komen we aan in steenkoud Potosí, waar we met een taxi (?) al hortend en stotend ons gelukkig vooraf gereserveerde hotel bereiken.
Potosí is heel anders dan we tot nu toe gewend waren in Bolivia. Deze hoogstgelegen stad ter wereld (4070 meter) is rijk geworden door de zilvermijnen, die nog steeds in gebruik zijn. Mannen, en kinderen, werken daar nog steeds onder dezelfde omstandigheden als een paar honderd jaar geleden, en als toerist kun je een kijkje gaan nemen in de nauwe gangen van de tegenwoordig amper nog iets opleverende mijnen van de Cerro Rico. Niet zonder gevaren, overigens. Mijnwerkers sterven gemiddeld binnen tien jaar nadat ze er aan de slag zijn gegaan, omdat ze worden blootgesteld aan giftige stoffen, op hol geslagen trolleys of instortingen. Wij besluiten dit uitstapje over te slaan, enerzijds door een lichte vorm van angst en claustrofobie, anderzijds omdat het wel heel erg als aapjes kijken voelt. Rijke toerist bezoekt arme mijnwerker of iets dergelijks. Nee, dank je. In plaats daarvan kijken we de film The Devil’s Miner, een indrukwekkende docufilm over een veertienjarig jongetje dat door het gebrek aan een vader gedwongen is als sinds z’n tiende in de mijnen te werken. Kippenvel en een enorm schuldgevoel, vooral als het jochie vertelt dat zijn grote droom is de wereld rond te reizen en landen te bezoeken die hij nog niet kent. Slik.
Inmiddels horen we van verschillende kanten dat de grens tussen Bolivia en Peru gesloten is door stakingen aan Peruaanse zijde. Het is lastig informatie te krijgen, maar de situatie schijnt behoorlijk ernstig te zijn. Stenen gooien naar passerende voertuigen, brandjes, dat soort dingen. Aangezien we deze keer een echte deadline hebben – 12 juni in Cuzco – moeten we die grens over. Er zijn verschillende opties, maar geen van allen lijkt ideaal. Vliegen is duur, reizen via Chili tijdrovend. We besluiten naar La Paz te reizen en daar een beslissing te maken.
La Paz blijkt een levendige stad met kleurrijke koloniale architectuur en drukbezochte marktjes, en dat alles onder het toeziend oog van Mt. Illamani, die met zijn bijna 6500 meter overal bovenuit torent. We genieten optimaal van La Paz, van de kleuren, de vrouwen in traditionele kleding, het rommelige historische centrum en… de bitterballen, spekpannenkoeken en hutspot! We ontdekken een tentje met Nederlandse eigenaar waar we vanaf dat moment niet meer zijn weg te slaan. Op het busstation horen we dat de grens naar Peru een paar dagen open zal gaan in verband met lokale verkiezingen, en dus besluiten we halsoverkop een busticket aan te schaffen.
En dan verlaten we Bolivia, veel te vroeg naar onze zin, een heel aantal dagen eerder dan gepland. Niets aan te doen, zo gaat dat hier in Zuid-Amerika. Het was kort maar krachtig, en back to basics. Het was steenkoud, hartverwarmend en goedkoper dan goedkoop. En het was zonder enige twijfel onvergetelijk!
-
12 Juni 2011 - 17:39
Mama:
Heerlijk, zo snel na de vorige aflevering weer een spannend verhaal met geweldige foto's. Het wordt hoe langer hoe indrukwekkender en exotischer. Denk je dat Azië "derde" wereld is, na jullie verhalen lijkt Zuid-Amerika dan toch de "vierde" wereld.
In ieder geval goed voor fantastische ervaringen en ongelooflijk mooie plaatjes. Op het moment dat ik dit schrijf ontmoeten jullie Lynn en Piet zo ongeveer, ook een van de meest onvergetelijke momenten van jullie reis, denk ik zo. Allemaal een dikke knuffel en ik wacht met spanning op het volgende verslag.
xxxx -
13 Juni 2011 - 06:28
Gerry:
Wederom allemachtig wat is het weer prachtig!!!!
Jullie zouden zo 'n reisverslag voor Travel kunnen maken!!!!!
(mensen die jullie niet kennen vinden dit ook boeiend om het te lezen)
Super helemaal top!!!
See you -
13 Juni 2011 - 08:37
Hans Duif:
En ook ik heb weer volop genoten van de geweldige praatjes en prachtige plaatjes!
Ciao,
Hans Duif -
13 Juni 2011 - 10:09
Peer En Karin:
Nou, jullie hebben er geen gras over laten groeien deze keer, maar wel leuk, zo kort na elkaar weer een sprankelend verhaal, vergezeld met erg mooie foto's. Veel plezier met Lynn en Piet. Zij zullen vast ook een onvergetelijke reis hebben.
Groetjes uit Mierlo,
Peer en Karin -
14 Juni 2011 - 12:09
Ikkie:
Hola, Het klinkt allemaal weer fantastisch.
Mara, geniet van je zusje.
x
-
15 Juni 2011 - 19:17
Christian Fok:
Holaa Mara en Jeroen,
Ik zit op dit moment achter de computer in La Paz om uit te zoeken hoe ik de grens overkan van la paz naar Cuzco, dit schijnt niet mogelijk te zijn omdat de grens al een maand gesloten zou zijn en ook niet open zou gaan.
Nu lees ik jullie bericht en zou het dus wel mogelijk zijn....
Ik ben dus ook heel benieuwd hoe jullie dat gedaan hebben aangezien ik graag naar cuzsco wil en ik de 21e in lima moet zijn.
Heel veel plezier met jullie reis,
Ik hoop op een reactie.
Groetjes Chris
Ik hoop een reacti -
15 Juni 2011 - 22:15
Mara:
@ Chris: wij zijn vorige week de grens overgegaan omdat die toen een aantal dagen open was ivm verkiezingen hier in Peru. Ik weet niet tot wanneer dat was en hoe de situatie nu is... maar als ze in Bolivia adviseren niet te gaan, zou ik dat zeker niet doen. Een andere optie is via Chili, je kunt vanuit La Paz naar Iquique of Arica en dan vanuit daar de grens met Peru oversteken... Succes ermee! Groetjes Mara -
16 Juni 2011 - 12:03
Miriam:
Wowie, wat een mooie avonturen weer! Zo nasty voor mij om te bedenken dat mijn backpack nu bij jullie is en ik niet! Have heeps of fun!
Kus -
17 Juni 2011 - 10:57
Hans:
Wat een ervaringen weer......... Waaauw. Maar al lezende denk ik toch ook wel eens....is dit echt leuk? Om even zo vrolijk deze gedachte meteen weer weg te wuiven want wat je op deze manier aan levenservaring opdoet, staat in geen enkel boek beschreven. Geweldig!.................................................................................................ik wil ook!
Geniet nog maar even lekker.
-
30 Juni 2011 - 15:11
Sophietje:
weer een leuk verhaal. het is net een spannnend avonturen verhaal waar julie door een woeste natuur moesten reizen en dat er iedere keer wat nieuws gebeurt. de omgeving is weer mooi volgens de foto's die ik weer heb gezien. ik hoop snel weer een leuk verhaal te zien. -
05 Juli 2011 - 15:00
Je Kleine Sophietje:
lieve Jeroen en Mara, ik heb heel goed nieuws, ik over naar de 5e klas van Havo dat betekend dat ik na de zomervakantie examen mag doen, ik zal heel erg mijn best doen om mijn Havo diploma binnnen te halen. -
05 Juli 2011 - 17:28
Mara & Jeroen:
Lieve, lieve Sophietje, wij zijn super supersuper super trots op je!!!!!! Je bent een topper! Dikke kus en tot snel
-
08 Juli 2011 - 06:20
Lau:
Ik ben benieuwd waar jullie nu zitten... Nog 2 maanden toch? Is jullie wereld straks niet te groot voor Nederland?! Veel plezier nog! X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
