Dream of Californication

De California Highway 1. We rijden LA uit in ons huisje voor de komende drie weken: een kleurrijk beschilderde tot campertje omgebouwde Ford. De raampjes staan open, de Red Hot Chili Peppers schallen uit de boxen. Jeroens surfplank ligt ongeduldig te wachten om zijn eerste Amerikaanse golven te trotseren.

De VS. Jeroen moest even aan het idee wennen toen ik het hem voorlegde. Maar toch, California biedt alles wat wij willen: een roadtrip, surfen, natuur en hippe steden. En bovendien was Noord-Amerika het laatste werelddeel dat nog in mijn reisboek ontbrak, op Antarctica na. We gaan ervoor: vooral California, met een klein uitstapje naar Arizona en Nevada.

De eerste nachten brengen we door in Venice, LA. Op onze beach cruisers fietsen we langs de brede zandstranden naar de wereldberoemde Santa Monica Pier. De Venice Boardwalk is een freakshow, waar je overdag je ogen uitkijkt. Straatartiesten, spierbonken op rolschaatsen, heel veel kleine hondjes die blijkbaar niet zelf kunnen lopen. ’s Avonds wordt de sfeer iets grimmiger, wanneer de veelal dronken daklozen het overnemen.

We nemen de Pacific Coast Highway, die, zoals de naam al zegt, helemaal van Canada naar Mexico loopt langs de Pacific. De eerste dagen brengen we door in surfwalhalla Orange County. Een van de jongens van Escape Campervans had ons een aantal goede surfspots aangeraden, en tips van een local mag je nooit negeren. In Seal Beach een bijna Hollands zandstrand, maar dan met de typisch Amerikaanse lifeguard-huisjes, in San Onofre een ruige kustlijn met kleine kiezelstrandjes die wij helemaal voor onszelf hebben. We kamperen voor het eerst in een State Park, en we weten dat we niet meer anders willen. Een prachtige plek boven op de kliffen, midden in de rust van de natuur die alleen wordt verstoord door de overvliegende helikopters van de nabijgelegen marinebasis. Highway 1 brengt ons vervolgens naar San Diego, waar we ons vergapen aan zeeleeuwen en pelikanen in La Jolla. De wind steekt helaas een stokje voor Jeroens geplande surfsessie op Mission Beach, maar dat maakt hij later meer dan goed op onze alweer zo mooie State Park Campground in San Elijoh. Werkelijk schitterend gelegen met uitzicht op de oceaan, waar surfers in alle soorten en maten zich aan de strakke golven wagen. De surfcultuur in California doet ons denken aan Australië, want ook hier zitten mannen met bierbuiken op ieniemienie-shortboards en leren vaders hun zoons de beginselen van de sport. Overigens is dat niet onze enige herinnering aan Australië die hier weer tot leven komt, want we betrappen onszelf erop dat we voortdurend herinneringen ophalen. Voor even zijn we weer op wereldreis, zo voelt het. Alsof we al maanden op pad zijn, terwijl de eerste week nog niet eens voorbij is.

Na San Diego gaan we het binnenland in, op weg naar een van de hoogtepunten van onze reis. We stippelen een mooie route uit die toevalligerwijs recht door Joshua Tree National Park loopt. Onderweg zien we oogverblindend mooie landschappen – ruige bergen en gortdroge woestijnen, die we wellicht niet helemaal hadden verwacht in California – en kleine Wild West-dorpjes waar je elk moment cowboys verwacht te zien. In Joshua Tree NP slapen we op wellicht het mooiste plekje waar we ooit hebben gekampeerd en genieten we van wellicht de mooiste sterrenhemel die we ooit hebben gezien. De volgende ochtend gaan we vroeg op pad voor een redelijk lange rit. We steken de state line over naar Arizona, pakken een stukje Route 66 mee en drinken slappe koffie (met free refill natuurlijk!) in een diner in Seligman waar rasechte bikers hun Harleys even parkeren en luidruchtig van een Budweiser genieten. Hoe Amerikaans wil je het hebben?

Bij het vallen van de avond bereiken we Grand Canyon Village, en we kamperen in een bos waar we barbecueën op ons kampvuur en Jeroen stiekem hoopt een poema tegen te komen, wat – gelukkig of helaas – maar heel zelden voorkomt.
De volgende ochtend staan we oog in oog met waarschijnlijk een van de fraaiste stukjes natuur ter wereld: de Grand Canyon. De extreme erosie van de rivier de Colorado heeft in de loop der tijd geleid tot een immense kloof, en het kenmerkende roodkleurige gesteente overstijgt onze verwachtingen. Wat een natuurgeweld! De meeslepende schoonheid van deze plek is bijna niet op foto vast te leggen, maar net als de duizenden andere aanwezige toeristen proberen we het toch. Als we de volgende dag in een helikopter over de Canyon vliegen, word ik er stil van. Kippenvel en tranen in mijn ogen, zonder overdrijven.

Wakker worden in de weelderige natuur en in slaap vallen in het Sodom en Gomorra van deze wereld, dit is een reis van uitersten. Las Vegas is niet in woorden te vatten. Het is alsof je door een levensechte film loopt. Geluiden, lichten en kleuren overdonderen je, en je komt echt ogen en oren tekort. Ons motel ligt downtown, vlak bij Fremont Street, en we verwonderen ons over de lichtshow en Elvis-imitatoren, terwijl mensen gillend over ons heen vliegen in een kabelbaan. We wagen een klein gokje in het Bellagio, maar echte gokkers zijn we niet, en bij de dansende fontein zitten we eventjes in Ocean’s 11. Vegas is een groot pretpark, maar ik zie vooral ook de andere kant. De talloze zwervers op straat, de lange rijen voor het pandjeshuis waar mensen hun laatste bezittingen verkopen. Het maakt me eigenlijk heel verdrietig, en een dag Vegas is meer dan genoeg.

Via de zinderende hitte in Death Valley en de nachtelijke vrieskou in Yosemite National Park bereiken we San Francisco. De in mist gehulde Golden Gate Bridge is net zo iconisch en ontzagwekkend als verwacht, en geeft ons weer dat kriebelende gevoel in de buik, dat gevoel dat alleen reizen, de wereld ontdekken, ons geeft. We genieten van San Fran, omdat de stad zo weinig Amerikaans aandoet, omdat de mensen zo open en vriendelijk zijn. Alcatraz was het vooraf geplande bezoekje meer dan waard, al was het alleen al om de oogverblindende uitzichten op de twee beroemde bruggen en de skyline van de stad. ’s Avonds een biertje met Byron, een jongen die we tijdens onze wereldreis in Bolivia hebben ontmoet, in een van de vele hippe bars die San Francisco rijk is. De volgende ochtend kan Jeroen op het water zijn krachten meten met Byron, die op Hawaii is opgegroeid en surfen dus met de paplepel ingegoten heeft gekregen. Het onverwachte gezelschap van een zeeleeuw in de golven en de welverdiende (goede!) koffie met cinnamon toast in Byrons favoriete koffiebar zijn een welverdiende beloning.

Langzaam maar zeker zakken we af langs de kust, terug richting LA. Highway 1 kronkelt langs de imposante kliffen in Big Sur, waar we getrakteerd worden op de aanwezigheid van enkele bultruggen. Waar we in Nieuw-Zeeland een letterlijk misselijkmakende boottocht moesten doorstaan om een glimp op te vangen van deze machtige beesten, liggen ze hier op hun gemak op een plek die vanaf de snelweg prima te zien is. Er gaat een siddering door het langzaam groeiende publiek als een van de walvissen omhoog springt en met een klap weer op het water landt. Oeh’s en ah’s en zelfs applaus. Een indrukwekkende show van Moeder Natuur. De laatste nacht kamperen we op het strand, op enkele kilometers van Malibu, en genieten we voor de laatste keer van de sterrenhemel, een kampvuur en een barbecuemaaltijd. Een laatste surfsessie op wereldberoemd Surfriders Beach, waar de surfcultuur van California is ontstaan en tot op de dag van vandaag springlevend is.

De bohemien, ontspannen, multicultismeltkroes die California is heeft ons verbaasd en verrast en uiteindelijk voor zich gewonnen. Travel is the only thing you buy that makes you richer.