Maar even in Ecuador en toch te kort in Colombia
Door: Mara en Jeroen
Blijf op de hoogte en volg Mara en Jeroen
13 Augustus 2011 | Ecuador, Quito
Een wereldreis van een jaar kun je niet plannen. Je plannen veranderen continu. Omdat een prachtig stukje Peru niet bereisbaar blijkt door gewelddadige stakingen. Omdat je mensen ontmoet die je op nieuwe ideeën brengen. Omdat de Bruce Highway door overstromingen gesloten is. Omdat Sasha besluit om van Buenos Aires naar Bogotá te verhuizen. Als wereldreiziger moet je daarom niet te veel vasthouden aan wat je van tevoren in gedachten had, simpelweg omdat de realiteit soms heel anders blijkt te zijn. Wij zijn daar inmiddels aan gewend, zijn flexibel geworden. En dus besloten we Ecuador grotendeels over te slaan en Colombia aan ons lijstje toe te voegen.
Ons verblijf in Ecuador werd dus een stuk korter dan vooraf gepland, want het exotische Colombia trok harder aan ons. Na een regenachtig verblijf in het weliswaar schattige Cuenca, een paar mooie dagen in de mooie hoofdstad Quito en een bezoek aan Zuid-Amerika’s grootste markt in Otovalo, waar naast de kleurrijke koopwaar vooral de prachtige klederdracht van de vrouwen onze aandacht trok, staken wij de grens over naar Colombia.
Colombia… Vergeet alles wat je over Colombia weet, negeer alles wat andere mensen over Colombia zeggen, vooral diegenen die er zelf niet zijn geweest. Het land is jarenlang gedemoniseerd, toeristen bleven weg door verhalen over cocaïne, guerrilla’s en burgeroorlogen. Tegenwoordig is Colombia veiliger dan ooit en mag het simpelweg niet ontbreken op een reis door Zuid-Amerika.
Ok, vergeet dus alles wat je over Colombia denkt te weten. Strenge grenscontroles en lange rijen? Mwah. Binnen tien minuten staan wij aan de Colombiaanse zijde van de brug die de twee landen van elkaar scheidt. Geen tassencontroles, geen drugshonden, alleen maar vriendelijke mensen die ons welkom heten in hun land. Onze eerste nacht brengen we door in Ipiales, een nietszeggend grensstadje, om de volgende dag vlug door te reizen naar Popayán. Volgens Lonely Planet (nog steeds onze bijbel) heeft Popayán de looks en historie van Cartagena, de intellectuele en sociale verfijndheid van Bogotá en het zelfvertrouwen van Medellín, maar meer klasse dan alle drie. Dat klinkt veelbelovend. Het is een prachtig voorbeeld van de Spaande koloniale bouwstijl, met witgekalkte huisjes in schattige straatjes, mooie pleinen, indrukwekkende kerken en interessante musea. Maar het is er ook een beetje doods, saai bijna. Als wij op zondagavond een restaurantje zoeken om te eten zijn we bijna gedwongen een niet al te beste hamburger te nuttigen in een vunzig eettentje, omdat verder alles dicht is.
Als wij de dag erna tijdens het uitchecken aan de receptioniste van ons hotel vertellen waar we heen gaan, reageert zij met een veelbetekenende lach en zegt dat we dan ‘a bumpy morning’ voor ons hebben. We gaan op weg naar San Agustín, en die weg is grotendeels onverhard. Bovendien regent het flink boven in de bergen, dus de diepe kuilen vullen zich al gauw met bruinig regenwater. Regelmatig vliegen we – op de een of andere onverklaarbare manier zijn alle (lange) Westerse toeristen op de achterste rij van de bus terechtgekomen – een halve meter omhoog. Maar het uitzicht is schitterend, de landschappen zelfs in de mistige regen oogverblindend. Met beurse plekken en een pijnlijke rug bereiken we onze bestemming: San Agustín, een dorpje dat het toch vooral moet hebben van de archeologische vondsten in de directe nabijheid. Lang voordat de Europeanen naar Zuid-Amerika kwamen, werden de heuvels rond San Agustín beheerst door een mysterieus volk dat hun doden begroef en hen vereerde met enorme uit vulkanische steen gehakte standbeelden. De beelden en tombes zijn nu verspreid over een groot aantal archeologische vindplaatsen rondom het dorp. Wij bezoeken het Parque Arqueológico en het Bosque de la Estatuas, waar beelden van verschillende herkomst langs een slingerende route door een prachtig bos zijn geplaatst. De schitterende natuur en deze archeologische hoogstandjes vormen een indrukwekkend geheel, de hobbelige busrit meer dan waard.
In Bogotá worden we warm en hartelijk ontvangen door Sasha en Robert-Jan. Heerlijk om even niet in een hostel te hoeven slapen, heerlijk hoe er elke ochtend een vitaminerijk vers sapje voor ons klaarstaat, heerlijk om van hun gastvrijheid en gezelligheid te mogen genieten. Bogotá is misschien niet de mooiste stad in Zuid-Amerika, en we worden ontvangen met lichte regen, maar de kleuren van La Candelaria, het oude stadshart, en de drukte en levendigheid in de straten van het centrum bevallen ons wel. Het aloude ritueel van bijkletsen onder het genot van plaatselijk bier slaan we natuurlijk ook nu niet over. We ontdekken het nachtleven van Bogotá en bezoeken de dag erna – allemaal brak en lamlendig – de imposante zoutkathedraal van Zipaquirá, een schattig dorpje in de buurt van de hoofdstad. Die dag sluiten we af met pizza en overheerlijk ijs van Crêpes & Waffles, een instant nieuwe verslaving.
Op aanraden van onze gastheren boeken we een vlucht naar de Caribische kust: scheelt ons een ruim twintigurige busrit en is niet eens zoveel duurder. Santa Marta omhult ons in een deken van tropische warmte. Hadden we erg naar verlangd, maar het is wel even wennen. Santa Marta is waar de Colombianen heen gaan als ze een zon-, zee- en strandvakantie zoeken en dus staat de kustlijn vol met onooglijke betonnen hotelkolossen. Wij vinden ergens een aantrekkelijk rustig stukje strand en de schaduw van wat palmbomen en genieten van het witte zand en het warme zeewater. Na twee dagen tropisch ontspannen nemen we een rammelig busje naar het Parque Nacional Tayrona, een van Colombia’s mooiste natuurparken. De bus zet ons af bij de ingang van het park en dan is het nog een flinke hike door de natuurlijke pracht en praal van het regenwoud tot we onze door palmen en fruitbomen omringde camping bereiken. Het regenwoud komt uit op prachtige baaitjes met wit zand en palmbomen, waar enorme rotsblokken in het water liggen die vroeger door de inheemse bevolking werden vereerd. Het bijna totale gebrek aan bebouwing, het kleine aantal toeristen dat we tegenkomen, de heerlijke temperatuur en ja, ook de verse pan de chocolate die de plaatselijke bakker ’s ochtends warm bij ons komt leveren op ons (bijna) privéstrandje maken dit natuurpark tot een waar paradijsje. Daarvoor neem je de oncomfortabele dunne matrasjes in ons benauwde tentje en de jeukende insectenbeten natuurlijk op de koop toe.
En dan: Cartagena. Het pareltje van Colombia, met recht de mooiste stad van het land. Romantisch, sprookjesachtig bijna. Cartagena werd in 1533 gesticht en bloeide al gauw op als de belangrijkste haven van het Spaanse rijk. Schatten die de conquistadores van de inheemse bevolking roofden werden hier opgeslagen totdat ze verscheept konden worden, en dat trok natuurlijk piraten aan. De Spanjaarden versterkten de stad met een serie forten en een immense stadsmuur, die er nu nog steeds staat. Het kleurrijke oude centrum binnen die muren is nog vrijwel helemaal intact en betovert zijn bezoekers. Sfeervolle straatjes, balkons vol bougainville en prachtige pleintjes waar je in de schaduw van grote bomen naar het leven om je heen kunt kijken. Liefde op het eerste gezicht, wat ons betreft: dit is misschien niet alleen de mooiste stad van Colombia, maar een van de mooiste steden ter wereld.
Het is maar goed dat je een wereldreis nooit helemaal kunt plannen. Anders hadden we Colombia misschien wel overgeslagen. Een land dat ons heeft verbaasd, waar we hebben genoten van prachtige natuur en oogverblindend mooie steden, en van de ongekende vriendelijkheid van de bevolking. Een land dat nu ongetwijfeld tot onze favorieten behoort en dat we zeker niet hadden willen missen.
Ons verblijf in Ecuador werd dus een stuk korter dan vooraf gepland, want het exotische Colombia trok harder aan ons. Na een regenachtig verblijf in het weliswaar schattige Cuenca, een paar mooie dagen in de mooie hoofdstad Quito en een bezoek aan Zuid-Amerika’s grootste markt in Otovalo, waar naast de kleurrijke koopwaar vooral de prachtige klederdracht van de vrouwen onze aandacht trok, staken wij de grens over naar Colombia.
Colombia… Vergeet alles wat je over Colombia weet, negeer alles wat andere mensen over Colombia zeggen, vooral diegenen die er zelf niet zijn geweest. Het land is jarenlang gedemoniseerd, toeristen bleven weg door verhalen over cocaïne, guerrilla’s en burgeroorlogen. Tegenwoordig is Colombia veiliger dan ooit en mag het simpelweg niet ontbreken op een reis door Zuid-Amerika.
Ok, vergeet dus alles wat je over Colombia denkt te weten. Strenge grenscontroles en lange rijen? Mwah. Binnen tien minuten staan wij aan de Colombiaanse zijde van de brug die de twee landen van elkaar scheidt. Geen tassencontroles, geen drugshonden, alleen maar vriendelijke mensen die ons welkom heten in hun land. Onze eerste nacht brengen we door in Ipiales, een nietszeggend grensstadje, om de volgende dag vlug door te reizen naar Popayán. Volgens Lonely Planet (nog steeds onze bijbel) heeft Popayán de looks en historie van Cartagena, de intellectuele en sociale verfijndheid van Bogotá en het zelfvertrouwen van Medellín, maar meer klasse dan alle drie. Dat klinkt veelbelovend. Het is een prachtig voorbeeld van de Spaande koloniale bouwstijl, met witgekalkte huisjes in schattige straatjes, mooie pleinen, indrukwekkende kerken en interessante musea. Maar het is er ook een beetje doods, saai bijna. Als wij op zondagavond een restaurantje zoeken om te eten zijn we bijna gedwongen een niet al te beste hamburger te nuttigen in een vunzig eettentje, omdat verder alles dicht is.
Als wij de dag erna tijdens het uitchecken aan de receptioniste van ons hotel vertellen waar we heen gaan, reageert zij met een veelbetekenende lach en zegt dat we dan ‘a bumpy morning’ voor ons hebben. We gaan op weg naar San Agustín, en die weg is grotendeels onverhard. Bovendien regent het flink boven in de bergen, dus de diepe kuilen vullen zich al gauw met bruinig regenwater. Regelmatig vliegen we – op de een of andere onverklaarbare manier zijn alle (lange) Westerse toeristen op de achterste rij van de bus terechtgekomen – een halve meter omhoog. Maar het uitzicht is schitterend, de landschappen zelfs in de mistige regen oogverblindend. Met beurse plekken en een pijnlijke rug bereiken we onze bestemming: San Agustín, een dorpje dat het toch vooral moet hebben van de archeologische vondsten in de directe nabijheid. Lang voordat de Europeanen naar Zuid-Amerika kwamen, werden de heuvels rond San Agustín beheerst door een mysterieus volk dat hun doden begroef en hen vereerde met enorme uit vulkanische steen gehakte standbeelden. De beelden en tombes zijn nu verspreid over een groot aantal archeologische vindplaatsen rondom het dorp. Wij bezoeken het Parque Arqueológico en het Bosque de la Estatuas, waar beelden van verschillende herkomst langs een slingerende route door een prachtig bos zijn geplaatst. De schitterende natuur en deze archeologische hoogstandjes vormen een indrukwekkend geheel, de hobbelige busrit meer dan waard.
In Bogotá worden we warm en hartelijk ontvangen door Sasha en Robert-Jan. Heerlijk om even niet in een hostel te hoeven slapen, heerlijk hoe er elke ochtend een vitaminerijk vers sapje voor ons klaarstaat, heerlijk om van hun gastvrijheid en gezelligheid te mogen genieten. Bogotá is misschien niet de mooiste stad in Zuid-Amerika, en we worden ontvangen met lichte regen, maar de kleuren van La Candelaria, het oude stadshart, en de drukte en levendigheid in de straten van het centrum bevallen ons wel. Het aloude ritueel van bijkletsen onder het genot van plaatselijk bier slaan we natuurlijk ook nu niet over. We ontdekken het nachtleven van Bogotá en bezoeken de dag erna – allemaal brak en lamlendig – de imposante zoutkathedraal van Zipaquirá, een schattig dorpje in de buurt van de hoofdstad. Die dag sluiten we af met pizza en overheerlijk ijs van Crêpes & Waffles, een instant nieuwe verslaving.
Op aanraden van onze gastheren boeken we een vlucht naar de Caribische kust: scheelt ons een ruim twintigurige busrit en is niet eens zoveel duurder. Santa Marta omhult ons in een deken van tropische warmte. Hadden we erg naar verlangd, maar het is wel even wennen. Santa Marta is waar de Colombianen heen gaan als ze een zon-, zee- en strandvakantie zoeken en dus staat de kustlijn vol met onooglijke betonnen hotelkolossen. Wij vinden ergens een aantrekkelijk rustig stukje strand en de schaduw van wat palmbomen en genieten van het witte zand en het warme zeewater. Na twee dagen tropisch ontspannen nemen we een rammelig busje naar het Parque Nacional Tayrona, een van Colombia’s mooiste natuurparken. De bus zet ons af bij de ingang van het park en dan is het nog een flinke hike door de natuurlijke pracht en praal van het regenwoud tot we onze door palmen en fruitbomen omringde camping bereiken. Het regenwoud komt uit op prachtige baaitjes met wit zand en palmbomen, waar enorme rotsblokken in het water liggen die vroeger door de inheemse bevolking werden vereerd. Het bijna totale gebrek aan bebouwing, het kleine aantal toeristen dat we tegenkomen, de heerlijke temperatuur en ja, ook de verse pan de chocolate die de plaatselijke bakker ’s ochtends warm bij ons komt leveren op ons (bijna) privéstrandje maken dit natuurpark tot een waar paradijsje. Daarvoor neem je de oncomfortabele dunne matrasjes in ons benauwde tentje en de jeukende insectenbeten natuurlijk op de koop toe.
En dan: Cartagena. Het pareltje van Colombia, met recht de mooiste stad van het land. Romantisch, sprookjesachtig bijna. Cartagena werd in 1533 gesticht en bloeide al gauw op als de belangrijkste haven van het Spaanse rijk. Schatten die de conquistadores van de inheemse bevolking roofden werden hier opgeslagen totdat ze verscheept konden worden, en dat trok natuurlijk piraten aan. De Spanjaarden versterkten de stad met een serie forten en een immense stadsmuur, die er nu nog steeds staat. Het kleurrijke oude centrum binnen die muren is nog vrijwel helemaal intact en betovert zijn bezoekers. Sfeervolle straatjes, balkons vol bougainville en prachtige pleintjes waar je in de schaduw van grote bomen naar het leven om je heen kunt kijken. Liefde op het eerste gezicht, wat ons betreft: dit is misschien niet alleen de mooiste stad van Colombia, maar een van de mooiste steden ter wereld.
Het is maar goed dat je een wereldreis nooit helemaal kunt plannen. Anders hadden we Colombia misschien wel overgeslagen. Een land dat ons heeft verbaasd, waar we hebben genoten van prachtige natuur en oogverblindend mooie steden, en van de ongekende vriendelijkheid van de bevolking. Een land dat nu ongetwijfeld tot onze favorieten behoort en dat we zeker niet hadden willen missen.
-
14 Augustus 2011 - 08:35
Lynn:
Wow, colombia is toegevoegd aan mijn toch al niet erg korte lijst van te bezoeken plekken. Ik denk dat het enthousiame waarmee jullie colombia omschrijven elke skeptische westerling kan overtuigen. Impressive!! Heerlijk om te lezen, ik denk dat als jullie terug zijn maar moeten gaan schrijven over r'dam want iedereen gaat deze verhalen missen :) -
14 Augustus 2011 - 11:04
Je Kleine Sophietje:
weer een mooi verhaal en leuke foto's wat een verassing dat jullie door omstandigheden in een mooi land als colombia zijn beland. ik hoop snel dat jullie weer thuis komen, ik mis jullie wel. Groetjes je zusje Sophietje -
14 Augustus 2011 - 16:17
Miriam:
Jullie reis is like a box of chocolate!! Ben benieuwd wat Brazilië gaat brengen. Gelukkig weten jullie wel what you're gonna get op 18 september!
Kus -
15 Augustus 2011 - 08:27
Erik:
he ... zit ik naar jullie foto's te kijken, zie ik jou daar in 1 keer in de lucht hangen met een wildvreemde man op je rug ;-) die man had ik dus moeten zijn! Had ik net parachute springen voor twee gereserveerd, zie ik deze foto's... nou ja in ieder geval zag het er wel vet uit!! maar goed dan trakteer ik je wel inplaats van parachute springen op een biertje...
ps: vette foto's echt heel gaaf!
cheers erik -
15 Augustus 2011 - 08:52
Erik:
Ik ben blij te horen dat jullie het zo goed hebben. En dat nu jullie bijna aan het einde van je reis zitten en de indrukken nog even mooi zijn als in het begin.Ik heb alleen een beetje een nare bijsmaak gekregen bij alles wat met Colombia te maken heeft. Maar de manier hoe jij dit land en de mensen beschrijft haalt hier weer een hoop van weg. sterker nog je maakt me heel nieuwsgierig zelfs. Wat Linn zegt. Je moet ook maar een stukje over Rotterdam gaan schrijven... Nou geniet nu maar van jullie aller laatste land. Liefs -
15 Augustus 2011 - 18:35
Mama:
Geweldig allemaal, bij alles wat jullie beschrijven en laten zien denk is: dat wil ik ook zien. Maar het allerleukste vind ik toch wat linksboven op deze pagina staat: ik ben terug over 34 dagen. Geniet er nog van en tot zo!
xxxxx -
15 Augustus 2011 - 22:56
Hans Duif:
OK, ik begrijp heel goed dat iedereen ook weer blij is dat jullie bijna thuis zijn. En ik verheug me weer op Italiaanse lessen. Maar ook en vooral ga ik deze waanzinnige verhalen en dito foto's enorm missen.
Geniet nog maar flink van de laatste 33 dagen.
Saluti,
Hans Duif
-
22 Augustus 2011 - 11:01
Hans:
Alle superlatieven schieten weer tekort. Het blijft van de eerste tot de laatste minuut fantastisch. Hoe kun je nog wennen in ons kleine landje? Nou ja Rotterdam is natuurlijk wel een wereldstad en zelfs Feijenoord doet er alles aan om het jullie weer zo snel mogelijk naar de zin te maken. Jullie cluppie doet het erg goed. Het zal binnenkort wel een heel weerzien zijn. Ik heb de dozen tissues al klaar staan. Tsje wat gaat een jaar snel voorbij.
Tot zo....Hans
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
