Water, zweet en tranen in Thailand
Door: Mara en Jeroen
Blijf op de hoogte en volg Mara en Jeroen
02 Februari 2011 | Maleisië, Pulau Pinang
Met koude Vietnamese voeten arriveren wij voor de tweede keer op Suvarnabhumi International Airport in Bangkok. Enigszins gespannen, vol verwachting. Nog een paar uur en dan landt Robert op hetzelfde vliegveld. Het weerzien is warm, een beetje emotioneel. We zijn klaar om onze reis voor een paar weken met hem te delen.
Bangkok voelt als een warm bad. Als thuiskomen. Het is fijn om al te weten hoe we van het vliegveld naar de stad komen en waar we de goedkope hotels kunnen vinden. Robert kijkt zijn ogen uit. Khao San Road is druk, chaotisch en spetterend als altijd; de neonlichten, etensgeuren en nepmerken knallen ons weer tegemoet. De eerste Chang smaakt zoals we ons herinnerden, de eerste straatmaaltijd ook. We laten Robert Bangkok zien en zijn enthousiasme werkt aanstekelijk. Het is verfrissend om alles wat voor ons al een beetje normaal geworden was weer bijzonder te gaan vinden.
Next stop: Ko Tao. Een schildpad in de turkooizen wateren van de Golf van Thailand. Een oogverblindend mooi en ontspannen eiland voor levensgenieters. Zowel boven als onder water, want wij komen hier met één doel: duiken. Mara en Robert doen samen een Open Water Course en dat betekent elke dag vroeg opstaan, lessen volgen en zweten boven de boeken. Al op de tweede dag volgt de letterlijke sprong in het diepe: in vol ornaat gaan we voor het eerst kopje onder. We leren hoe we onder water kunnen ademen, welk effect onze ademhaling heeft op ons drijfvermogen en hoe we moeten reageren op noodsituaties. Spannend, maar deze eerste echte duik trekt ons definitief over de streep: de onderwaterwereld is prachtig, verrassend, wonderbaarlijk, intrigerend, verbijsterend, complex, kleurrijk. Dit zoute water smaakt naar meer.
Met de nachtelijke slow boat reizen we naar Phuket, maar onze nachtrust wordt danig verstoord door zuipende Engelsen die het niet nodig vinden rekening te houden met ons en de overige ruim honderd medepassagiers, zelfs niet op direct, vriendelijk doch dwingend verzoek. Phuket. Tja. Beelden van massaal pakkettoerisme en - daar zijn ze weer - zuipende Engelsen doemen voor ons op. Maar goed, je schijnt er te kunnen surfen en Jeroen kan inmiddels niet wachten om weer eens op een surfboard door de golven te zweven. Vooral als die golven azuurblauw zijn, met een gemiddelde temperatuur van 29 graden. Op een motor doorkruisen we het hele eiland en ontdekken we prachtige plekken, die soms zelfs redelijk toeristvrij zijn. We zien een waterval in een overweldigend stukje jungle en eten bij een Thaise familie, die weliswaar geen Engels spreekt en stug Thais tegen ons blijft praten, maar ons wel een grenzeloze gastvrijheid laat zien. We bezoeken een enorme Boeddha op het topje van een berg en genieten van een koude Chang bij Noon, die ons vol overgave haar levensverhaal vertelt en ons in één klap duidelijk maakt waar het Thaise principe sànùk precies om draait.
De Andamanse Zee leidt ons dan naar een volgend paradijsje: Ko Phi Phi. Een natuurlijke schoonheid, die verder eigenlijk geen opsmuk nodig heeft. Helaas heeft de machtige toeristenindustrie ook hier genadeloos toegeslagen. De tsunami van 2004 heeft een groot deel van de ongebreidelde bebouwing met de grond gelijk gemaakt, maar het meeste staat er inmiddels weer. Desalniettemin moet Phi Phi een van de mooiste plekjes op aarde zijn. We klimmen omhoog naar een aantal uitkijkpunten en aanschouwen het wonder der natuur dat het eiland eigenlijk is. We maken een boottochtje rondom de eilandengroep en zien de meest heldere azuurblauwe wateren, de stralendste witte stranden en de kleurrijkste vissen onder water. We zien Maya Bay, waar de film The Beach is opgenomen, en kijken naar een zonsondergang die de hemel alle kleuren van de regenboog geeft. We zien ook de andere kant van Phi Phi: de toeristen, de proppers, de hoge prijzen. En de buckets, waar we tijdens een Full Moon-feestje gretig gebruik van maken en alle drie voor het eerst in tijden onbeschaamd dronken van worden. Whiskey als water.
Ten slotte varen we door naar Krabi, waar we de grote toeristenindustrie even achter ons laten en een klein stukje van het echte Thailand kunnen zien. Krabi-stad trekt namelijk minder toeristen dan de nabijgelegen strandoorden, die wel knipperend neon en luide discomuziek te bieden hebben. Het stadje stelt eigenlijk weinig voor, maar ligt wel heel mooi aan een mangrovebos, met traditionele vissersdorpjes middenin de prachtige natuur. Helaas zijn de weergoden ons hier minder goed gezind: de regen komt regelmatig met bakken uit de hemel. Ach, dat dwingt je om het rustig aan te doen, je ritme aan te passen aan de wetten van de natuur.
Water loopt als een rode draad door ons Thailand. De onvergetelijke wereld onder water. De plensbuien in Krabi. Het warme bad Bangkok. Zout zeewater, zout zweet, zoute tranen van geluk. Thailand is geweldig, dat staat als een paal boven water.
Bangkok voelt als een warm bad. Als thuiskomen. Het is fijn om al te weten hoe we van het vliegveld naar de stad komen en waar we de goedkope hotels kunnen vinden. Robert kijkt zijn ogen uit. Khao San Road is druk, chaotisch en spetterend als altijd; de neonlichten, etensgeuren en nepmerken knallen ons weer tegemoet. De eerste Chang smaakt zoals we ons herinnerden, de eerste straatmaaltijd ook. We laten Robert Bangkok zien en zijn enthousiasme werkt aanstekelijk. Het is verfrissend om alles wat voor ons al een beetje normaal geworden was weer bijzonder te gaan vinden.
Next stop: Ko Tao. Een schildpad in de turkooizen wateren van de Golf van Thailand. Een oogverblindend mooi en ontspannen eiland voor levensgenieters. Zowel boven als onder water, want wij komen hier met één doel: duiken. Mara en Robert doen samen een Open Water Course en dat betekent elke dag vroeg opstaan, lessen volgen en zweten boven de boeken. Al op de tweede dag volgt de letterlijke sprong in het diepe: in vol ornaat gaan we voor het eerst kopje onder. We leren hoe we onder water kunnen ademen, welk effect onze ademhaling heeft op ons drijfvermogen en hoe we moeten reageren op noodsituaties. Spannend, maar deze eerste echte duik trekt ons definitief over de streep: de onderwaterwereld is prachtig, verrassend, wonderbaarlijk, intrigerend, verbijsterend, complex, kleurrijk. Dit zoute water smaakt naar meer.
Met de nachtelijke slow boat reizen we naar Phuket, maar onze nachtrust wordt danig verstoord door zuipende Engelsen die het niet nodig vinden rekening te houden met ons en de overige ruim honderd medepassagiers, zelfs niet op direct, vriendelijk doch dwingend verzoek. Phuket. Tja. Beelden van massaal pakkettoerisme en - daar zijn ze weer - zuipende Engelsen doemen voor ons op. Maar goed, je schijnt er te kunnen surfen en Jeroen kan inmiddels niet wachten om weer eens op een surfboard door de golven te zweven. Vooral als die golven azuurblauw zijn, met een gemiddelde temperatuur van 29 graden. Op een motor doorkruisen we het hele eiland en ontdekken we prachtige plekken, die soms zelfs redelijk toeristvrij zijn. We zien een waterval in een overweldigend stukje jungle en eten bij een Thaise familie, die weliswaar geen Engels spreekt en stug Thais tegen ons blijft praten, maar ons wel een grenzeloze gastvrijheid laat zien. We bezoeken een enorme Boeddha op het topje van een berg en genieten van een koude Chang bij Noon, die ons vol overgave haar levensverhaal vertelt en ons in één klap duidelijk maakt waar het Thaise principe sànùk precies om draait.
De Andamanse Zee leidt ons dan naar een volgend paradijsje: Ko Phi Phi. Een natuurlijke schoonheid, die verder eigenlijk geen opsmuk nodig heeft. Helaas heeft de machtige toeristenindustrie ook hier genadeloos toegeslagen. De tsunami van 2004 heeft een groot deel van de ongebreidelde bebouwing met de grond gelijk gemaakt, maar het meeste staat er inmiddels weer. Desalniettemin moet Phi Phi een van de mooiste plekjes op aarde zijn. We klimmen omhoog naar een aantal uitkijkpunten en aanschouwen het wonder der natuur dat het eiland eigenlijk is. We maken een boottochtje rondom de eilandengroep en zien de meest heldere azuurblauwe wateren, de stralendste witte stranden en de kleurrijkste vissen onder water. We zien Maya Bay, waar de film The Beach is opgenomen, en kijken naar een zonsondergang die de hemel alle kleuren van de regenboog geeft. We zien ook de andere kant van Phi Phi: de toeristen, de proppers, de hoge prijzen. En de buckets, waar we tijdens een Full Moon-feestje gretig gebruik van maken en alle drie voor het eerst in tijden onbeschaamd dronken van worden. Whiskey als water.
Ten slotte varen we door naar Krabi, waar we de grote toeristenindustrie even achter ons laten en een klein stukje van het echte Thailand kunnen zien. Krabi-stad trekt namelijk minder toeristen dan de nabijgelegen strandoorden, die wel knipperend neon en luide discomuziek te bieden hebben. Het stadje stelt eigenlijk weinig voor, maar ligt wel heel mooi aan een mangrovebos, met traditionele vissersdorpjes middenin de prachtige natuur. Helaas zijn de weergoden ons hier minder goed gezind: de regen komt regelmatig met bakken uit de hemel. Ach, dat dwingt je om het rustig aan te doen, je ritme aan te passen aan de wetten van de natuur.
Water loopt als een rode draad door ons Thailand. De onvergetelijke wereld onder water. De plensbuien in Krabi. Het warme bad Bangkok. Zout zeewater, zout zweet, zoute tranen van geluk. Thailand is geweldig, dat staat als een paal boven water.
-
02 Februari 2011 - 15:47
Nanda:
Klinkt echt ontzettend goed... water loopt vanwege meerdere aspecten uit mijn mond. Heel jaloers maken maar tegelijker tijd jullie alles gunnend..
Terwijl ik deze maand extra hard zwoeg, met mijn nieuwe baan startend voor 3 dagen in de week en voor mijn vorige werkgever ook nog 2 dagen per week een lopende opdracht afmakend... pffff. Zo'n koud biertje, er vanuit gaande dan Chang bier is, en zon zee en strand klinken als een waar paradijs in winterse (Nederlandse) tijden...
Ik wacht rustig af op de eerste keer dat het lekker gaat zijn op ons nieuwe dakterras en voor varen door de grachten....
xxxxxxxxxxxxxxxx
-
02 Februari 2011 - 15:48
Nanda:
Ik bedoelde natuurlijk het water loopt me in de mond in plaats van uit de mond...
Alhoewel ik er ook van ging kwijlen... -
02 Februari 2011 - 16:06
Je Kleine Sophietje:
weer een leuk verhaal. Leuk dat Robert ook meeging, nu kan hij ook beleven wat je jullie dagelijks beleven. zo te zien hebben jullie je droomland gevonden, en dat zal Thailand zijn. o ja, als jullie naar Australie gaan moeten jullie wel oppassen dat het zuiden van Australie gedeelte overstroomt is, dat wou ik even melden. ik hoop op dat jullie veilig aankomen. PS: leuke foto's Robert, je ziet er grappig uit en leuk dat je ook met Jeroen en Mara op reis bent, echt gaaf. Nog een prettige reis. Kusjes jullie zusje -
02 Februari 2011 - 16:54
Laurens:
Wederom een prachtig verhaal en fantastische foto's! Al weer halverwege jullie reis en nog lang niet uitgekeken blijkt wel. Leuk dat Robert onderdeel van de ervaring is geworden. Gezien de reacties op Facebook hebben jullie een onvergetelijke tijd gehad!
Liefs,
Laurens -
02 Februari 2011 - 18:18
Piet:
Voor het eerst sinds jullie vertrek had ik last van "heimwee". Ik wilde Mara weer even een kus kunnen geven en dat Rotterdamse Jochie een knuf. Samen een neutje pakken. Het boeken van een ontmoeting heeft veel goed gemaakt. Dit mooie verhaal doet vervolgens de rest.
Nog even en jullie gaan Lynn en mij wereldwijs maken en dat op mijn oude dag. -
02 Februari 2011 - 18:30
Je Weet Toch!:
Echt een vakantie om nooit te vergeten!
Het moment van aankomst.. Het weerzien, de blik in jullie ogen was voor mij eigenlijk genoeg maar dan krijg je nog een hele maand mooie momenten...
Nu ik het zo terug lees kan je wel zeggen dat we inderdaad heel veel water hebben gezien..
Steden waar je van gehoord hebt komen geheel tot leven. Vooral de laatste stad (KL) waar ik een dubbel gevoel bij had hebben we echt kunnen beleven en zien.
Dankzij deze reis zie je en sta je weer open, open voor het echte leven, open voor verandering..
Ik loop met, hoe koud het dan ook is, opgeheven hoofd en krijg een goed gevoel. Als of iedereen en alles tegen tegen me zegt en of uitstraalt we zien je en kom maar op met je aanwezigheid. We hebben je gemist.. Misschien raar en of filosofie's... Hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel!?..
De eerste min. tot laatste waren voor mij bijzonder en misschien een antwoord waar ik al een tijd naar zocht.
En ja Mara voor mij was ook de laatste dag een hele mooie! Een dag dat je niet hoefde te smeren. Een dag dat je mag stilstaan wat je is overkomen. Een dag dat beter buiten als binnen je haar kon wassen. Een dag dat.. Wat een dag en wat een vakantie!
Lieve jullie, bedankt! X
Je (schoon)broer -
02 Februari 2011 - 18:33
Je Weet Toch,:
Dank je lief zusje!
Dikke kus!! -
02 Februari 2011 - 18:35
Je Weet Toch,:
Mr. Piet voor een neutje ben je bij mij ook welkom! ;)
(alleen moet eerst me huisje nog af...) -
02 Februari 2011 - 20:48
Ikkie:
Mooie verhalen, mooie foto's, twee mooie mensen.
Het doet me goed om te zien dat de droom die jullie nu leven, jullie voed met de mooiste geuren, warmste kleuren en diepste smaken die je mee neemt voor de rest van jullie leven.
Jullie gemis is groots en tekent de dagen.
En hoop ook dat ik me zo snel mogelijk een paar weekjes bij jullie aan kan sluiten.
Heel veel liefs.
x -
03 Februari 2011 - 15:25
Lynn:
Ja heeh, ik had een stukje geschreven en nu is ie weg! Gelukkig waren het niet echt mooie woorden zoals hierboven maar gewoon een beetje gekrabbel :)
Heerlijk om jullie verhaal weer te lezen en weer een beetje bij jullie te zijn. Ben wel jaloers om Robert dat hij jullie al op wereldreis heeft meegemaakt, jullie leventje een beetje kent en vooral mijn nieuwe 'lefgozes-zusje' al kent :)
Geniet van de nieuwe periode die jullie weer ingaan en alle mooie dingen die jullie weer gaan zien!
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx -
05 Februari 2011 - 10:55
Miriam:
Ik wacht op jullie in Australie!! Eindelijk is wachten dan een keer niet zo erg! De Aussies zijn echt heeel leuk!! Tot snel!! -
05 Februari 2011 - 14:56
Mama:
Wat een lef en sportiviteit! Moet ik zeker mee gaan bungyjumpen in Nieuw Zeeland?
Deze keer heeft, naast jullie verslag en foto's, ook de reactie van Robert veel indruk gemaakt. Fijn, dat het zo geweldig was en dat het nog steeds zoveel impact heeft. Geniet ervan, allemaal. -
06 Februari 2011 - 15:51
Hans Duif:
Geweldig verhaal weer en wederom ook prachtige foto's!
Ondertussen heb ik weer een andere Italiaanse juf, maar ik gun het Miriam van harte om even met jullie op reis te zijn. Ik hoop dat ze net zo gaat genieten als jullie zo overduidelijk doen.
Ciao,
Hans -
08 Februari 2011 - 07:41
Digna & Loes:
Hoi Jeroen en Mara, even een bericht van jullie kampvuurgenootjes uit Halong Bay. We hebben jullie even opgezocht om jullie te bedanken voor de tip over Koh rong! We hebben daar onze advanced gehaald en 1 van de avonden echt genoten van de overheerlijke kookkunsten van de Italiaanse Chef! Die we zonder jullie niet gevonden hadden, dus bij deze Thanx! En veel plezier verder nog op reis! Groetjes digna en loes -
10 Februari 2011 - 12:45
Sarah:
Heel veel liefs en een hele dikke kus! -
11 Februari 2011 - 11:55
Hans:
Tja.....wat moet je hier nu nog op zeggen. Geweldig, fantastisch, schitterend, wat een ervaring. Ik geloof best dat je na zo'n reis een heel ander mens kunt worden en anders tegen bepaalde zaken aan gaat kijken. Maar....... het mooiste moet natuurlijk nog komen....namelijk als je moeder en ik bij jullie in NZ zijn. Wat een ervaring zal dat zijn!
Hans
-
20 Februari 2011 - 15:38
Martijn:
Hee luitjes! Klinkt heerlijk, aardige staaltje schrijversschap ook. Wanneer komt er weer eens een update? Begreep van Careltje dat maleisië ook wel erg leuk was!
Groet Martijn
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
