Het leven van een filmster gaat niet over rozen
Door: Mara en Jeroen
Blijf op de hoogte en volg Mara en Jeroen
26 Oktober 2010 | India, Anjuna
Daar zit je dan. We verheugden ons al weken op ons geplande weekje rust in voormalig hippie-oord, voormalig party-paradijs Goa. Zon, zee, strand, je kent het wel. Na drie drukke weken reizen in warm, chaotisch India leek het ons heerlijk om een weekje niets te doen en met een boek op het strand te liggen. We vonden een klein maar fijn appartementje in Anjuna, niet ver van het strand, met een eigen voortuintje vol prachtige bloemen en een hangmat. Scootertje huren en de vakantie kon beginnen. Ware het niet dat het bij aankomst regent. En hard. Wat een grap!
Voordat we naar Goa vlogen, hebben we een paar dagen doorgebracht in Mumbai, een bruisende metropool, thuishaven van de Bollywood-films. Maar ook van de grootste sloppenwijk van Azië, want zo’n 60% van de bevolking van Mumbai leeft in een sloppenwijk. Er wordt vaak gewoon huur betaald, huizen zijn veelal voorzien van elektriciteit en stromend water en velen hebben ook een reguliere baan. Ze kiezen er soms voor om te blijven wonen waar ze zijn opgegroeid, en hun ouders en grootouders vaak ook. In heel India waren wij tot nu toe geschokt en geraakt door het grote onderscheid tussen arm en rijk, maar Mumbai slaat echt alles. Luxe hotels, hoge wolkenkrabbers en dure auto’s bestaan naast mensen die op straat slapen, bedelende kinderen en krotten. De stad is enorm groot. En enorm druk. Even wennen.
Terwijl we inchecken in ons hotelletje in Colaba, een wijk in het zuiden van de stad waar het toeristische leven zich grotendeels afspeelt, wordt de receptionist gebeld. Blijkbaar zoeken ze voor de avond/nacht erna Westers uitziende figuranten voor een Bollywood-productie. Of we interesse hebben? Natuurlijk! Over once in a lifetime gesproken! Samen met een Engels/Zuid-Afrikaans en een Canadees stel besluiten we om de gok te wagen. Een hele nacht werk voor 500 rupee, zo’n 8 euro. Het dekt in elk geval de kosten van de hotelkamer waar we die nacht niet zullen verblijven. Om 20 uur worden we opgehaald in een grote witte jeep met geblindeerde ramen en een dollemansrit van anderhalf uur door het centrum van Mumbai brengt ons naar de plek waar de opnames zullen plaatsvinden, een chique winkelcentrum in een buitenwijk. We krijgen te eten en daarna gaan de dames in de make-up. En dan… begint het lange wachten. Ze nemen een aantal scènes op in een winkel en wij dienen als opvulling. Jeroen heeft geluk en wordt er meteen uitgepikt voor de eerste opname. Samen met een hoogblonde Engelse moet hij doen alsof hij aan het winkelen is en staat daarbij recht achter de hoofdrolspelers. Grote kans dus dat hij zichtbaar in beeld komt. De hoofdrolspeler schijnt overigens een grote beroemdheid te zijn hier in India (en zo gedraagt hij zich dus ook!), maar voor ons Westerlingen is hij slechts een klein, arrogant en vooral ijdel mannetje dat elke vijf minuten in een spiegel kijkt om zijn kapsel te checken. Verder lijkt hij vooral verveeld. Na een aantal uren beginnen we overigens allemaal verveeld te raken. En honger en dorst te krijgen, maar chai en wat biscuitjes is het enige beschikbare. Dan wordt ook Mara eindelijk gekozen. Samen met een Indiase figurante die dit werk al jaren doet, moet zij in een scène al winkelend en kletsend door het beeld lopen, waarbij schijnbaar – Jeroen kijkt mee op het beeldscherm van de regisseur en kan alles perfect volgen – de hoofdrolspeler nieuwsgierig achter haar aanloopt en haar versierderig nakijkt. Geweldig! Om 6 uur ’s ochtends zit de draaidag er eindelijk op en worden de vermoeide figuranten teruggebracht naar hun hotel. Een hele ervaring, maar we kunnen allebei niet zeggen dat ons beeld van de filmwereld er beter op is geworden. Niets voor ons, in elk geval, te veel wachten en te weinig doen. Maar desalniettemin geweldig om mee te maken, vooral ook omdat we een aantal leuke mensen hebben leren kennen, waarmee we de avond erna ons zuurverdiende geld gaan opbrassen aan bier en burgers.
En dan vertrekken de nieuwbakken filmsterren dus naar Goa, de kleinste provincie van India, die bekend stond om de vele langharige hippies die er in de jaren zestig en zeventig kwamen en daarna om de partyscene, waar inmiddels ook weinig meer van over is. Het is er echter prachtig, met – nu nog, want het seizoen is eigenlijk nog niet begonnen – verlaten stranden en mooie natuur. Palmbomen in overvloed, rijstvelden en overal bloemen. En hier en daar een verdwaalde hippie! Verder gaat het er erg ontspannen aan toe, zijn de mensen heel laid back en hoor je relatief weinig getoeter. Precies wat we nodig hadden, ware het niet dat op de dag van aankomst het regenseizoen nog in volle gang lijkt. Stortbuien doen alles binnen de kortste keren overstromen en het eenvoudige pannendak van ons huisje is niet tegen zoveel water bestand. Hmmm, niet helemaal wat we hadden gehoopt, hopelijk schijnt morgen de zon weer. Gelukkig worden we de volgende dag – weliswaar iets te vroeg naar onze zin – wakker met een stralend zonnetje. Onze vakantie kan beginnen!
Voordat we naar Goa vlogen, hebben we een paar dagen doorgebracht in Mumbai, een bruisende metropool, thuishaven van de Bollywood-films. Maar ook van de grootste sloppenwijk van Azië, want zo’n 60% van de bevolking van Mumbai leeft in een sloppenwijk. Er wordt vaak gewoon huur betaald, huizen zijn veelal voorzien van elektriciteit en stromend water en velen hebben ook een reguliere baan. Ze kiezen er soms voor om te blijven wonen waar ze zijn opgegroeid, en hun ouders en grootouders vaak ook. In heel India waren wij tot nu toe geschokt en geraakt door het grote onderscheid tussen arm en rijk, maar Mumbai slaat echt alles. Luxe hotels, hoge wolkenkrabbers en dure auto’s bestaan naast mensen die op straat slapen, bedelende kinderen en krotten. De stad is enorm groot. En enorm druk. Even wennen.
Terwijl we inchecken in ons hotelletje in Colaba, een wijk in het zuiden van de stad waar het toeristische leven zich grotendeels afspeelt, wordt de receptionist gebeld. Blijkbaar zoeken ze voor de avond/nacht erna Westers uitziende figuranten voor een Bollywood-productie. Of we interesse hebben? Natuurlijk! Over once in a lifetime gesproken! Samen met een Engels/Zuid-Afrikaans en een Canadees stel besluiten we om de gok te wagen. Een hele nacht werk voor 500 rupee, zo’n 8 euro. Het dekt in elk geval de kosten van de hotelkamer waar we die nacht niet zullen verblijven. Om 20 uur worden we opgehaald in een grote witte jeep met geblindeerde ramen en een dollemansrit van anderhalf uur door het centrum van Mumbai brengt ons naar de plek waar de opnames zullen plaatsvinden, een chique winkelcentrum in een buitenwijk. We krijgen te eten en daarna gaan de dames in de make-up. En dan… begint het lange wachten. Ze nemen een aantal scènes op in een winkel en wij dienen als opvulling. Jeroen heeft geluk en wordt er meteen uitgepikt voor de eerste opname. Samen met een hoogblonde Engelse moet hij doen alsof hij aan het winkelen is en staat daarbij recht achter de hoofdrolspelers. Grote kans dus dat hij zichtbaar in beeld komt. De hoofdrolspeler schijnt overigens een grote beroemdheid te zijn hier in India (en zo gedraagt hij zich dus ook!), maar voor ons Westerlingen is hij slechts een klein, arrogant en vooral ijdel mannetje dat elke vijf minuten in een spiegel kijkt om zijn kapsel te checken. Verder lijkt hij vooral verveeld. Na een aantal uren beginnen we overigens allemaal verveeld te raken. En honger en dorst te krijgen, maar chai en wat biscuitjes is het enige beschikbare. Dan wordt ook Mara eindelijk gekozen. Samen met een Indiase figurante die dit werk al jaren doet, moet zij in een scène al winkelend en kletsend door het beeld lopen, waarbij schijnbaar – Jeroen kijkt mee op het beeldscherm van de regisseur en kan alles perfect volgen – de hoofdrolspeler nieuwsgierig achter haar aanloopt en haar versierderig nakijkt. Geweldig! Om 6 uur ’s ochtends zit de draaidag er eindelijk op en worden de vermoeide figuranten teruggebracht naar hun hotel. Een hele ervaring, maar we kunnen allebei niet zeggen dat ons beeld van de filmwereld er beter op is geworden. Niets voor ons, in elk geval, te veel wachten en te weinig doen. Maar desalniettemin geweldig om mee te maken, vooral ook omdat we een aantal leuke mensen hebben leren kennen, waarmee we de avond erna ons zuurverdiende geld gaan opbrassen aan bier en burgers.
En dan vertrekken de nieuwbakken filmsterren dus naar Goa, de kleinste provincie van India, die bekend stond om de vele langharige hippies die er in de jaren zestig en zeventig kwamen en daarna om de partyscene, waar inmiddels ook weinig meer van over is. Het is er echter prachtig, met – nu nog, want het seizoen is eigenlijk nog niet begonnen – verlaten stranden en mooie natuur. Palmbomen in overvloed, rijstvelden en overal bloemen. En hier en daar een verdwaalde hippie! Verder gaat het er erg ontspannen aan toe, zijn de mensen heel laid back en hoor je relatief weinig getoeter. Precies wat we nodig hadden, ware het niet dat op de dag van aankomst het regenseizoen nog in volle gang lijkt. Stortbuien doen alles binnen de kortste keren overstromen en het eenvoudige pannendak van ons huisje is niet tegen zoveel water bestand. Hmmm, niet helemaal wat we hadden gehoopt, hopelijk schijnt morgen de zon weer. Gelukkig worden we de volgende dag – weliswaar iets te vroeg naar onze zin – wakker met een stralend zonnetje. Onze vakantie kan beginnen!
-
26 Oktober 2010 - 11:02
Miriam:
Wanneer komt de film uit?! Geniet van jullie "welverdiende" vakantie. ;-) -
26 Oktober 2010 - 18:00
Piet:
Net voordat ik dit schrijf heb ik even met Mara en Jeroen ge-msn-d. Ik zag 2 geweldig stralende mensen en hoorde mooie verhalen. Ik ben o zo blij voor hen. Zij mogen trots zijn op hun keuze..... ook al maken die twee mij steeds meer jaloers (-: En ja ook ik wil de premiere van die film wel meemaken. -
27 Oktober 2010 - 09:14
Sophietje:
weer een leuk verhaal.Wou ik heb nooit geweten dat jullie nog eens echte bollywood sterren zouden worden. (voor eventjes natuurlijk). ik wou dat daar bij was. maar ik nu ook vakantie, in Nederland en daar is het ook prima. Ik hoop nog meer van jullie te horen -
27 Oktober 2010 - 15:13
Mama :
Mooie verhalen, geweldige ervaring en va -
27 Oktober 2010 - 15:16
Mama:
oeps, er ging iets mis. vervolg dus: van mijn collega Jeannette ( een zeer enthousiast amateurfotografe) moest ik jullie een complimtent geven voor de foto's. Vooral de skyline van Bombay is posterkwaliteit. Geniet ze. Ben benieuwd naar Thailand en zo. xxx -
28 Oktober 2010 - 10:28
Karin:
Ongelooflijk, jullie maken het wel allemaal mee, als ik een gala jurk aan moet schaffen voor de premiere dan hoor ik het wel ;-). Terwijl ik met een griepje op de bank lig is het heerlijk om weer zo'n geweldig verhaal te lezen, tja verschil moet er zijn. Ik vind het echt geweldig dat jullie zo onwijs genieten! Rust nog lekker uit deze week en op naar jullie volgende avontuur.
Dikke X -
29 Oktober 2010 - 05:04
Mara En Jeroen :
De film heet "Dil to bacha hai ji", wat zoiets betekent als "Mijn hart is weer/nog steeds dat van een kind", en hij zou in januari 2011 moeten verschijnen! -
29 Oktober 2010 - 12:48
Nanda:
Mooi verhaal! Foto's zien er super uit. Dacht eventjes dat ik zelf naast Mara zat met een pul bier en een blauwhemdje. Maar helaas. Een soort oase.
En dat de vakantie na zo veel indrukken en vette dingen doen dan nu pas echt begint. Wens jullie een zonnig Goa toe. Hoe lang blijven jullie daar? En hebben jullie al contact met Priyam gelegd?
Liefs x uit Amsterdam -
29 Oktober 2010 - 13:41
Kim:
Mag ik een handtekening? :) -
29 Oktober 2010 - 17:56
Rian Van Beurden:
Ik heb deze week jullie reisverslag gelezen. Wat een geweldige ervaring.
Nu sta ik achter de kassa in het filmhuis en begrijp dat ze hier volgend jaar deze tijd de rode loper voor jullie moeten uitrollen!
-
30 Oktober 2010 - 17:59
Marjolein:
Wat een acties! Jongens die reis van jullie kan echt niet meer stuk....Lots of love from Florence
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
