Rondje Rajasthan
Door: Mara en Jeroen
Blijf op de hoogte en volg Mara en Jeroen
18 Oktober 2010 | India, Udaipur
Rajasthan, het Land van de Koningen, van Rajput-krijgers en maharadja’s. De regio bestaat uit wat vroeger allemaal kleine koninkrijkjes waren, geregeerd door verschillende families die vooral verwikkeld waren in een hevige concurrentiestrijd met elkaar. Toen India onafhankelijk werd, werden de koninkrijkjes deel van het land, maar mochten de maharadja’s hun titel en bezit behouden, en kregen zij bovendien een uitkering van de staat al naargelang hun status. Resultaat van deze roerige geschiedenis is een regio bestaand uit prachtige steden, forten en paleizen waar de rijkdom vanaf straalt, de mooiste kunst en het knapste handwerk. Maar ook uit grote armoede, want die rijkdom was natuurlijk alleen bedoeld voor een kleine minderheid.
Wij beginnen ons rondje Rajasthan in Jaipur, de hoofdstad van de regio. Jaipur wordt ook wel de Roze Stad genoemd, en het is wel duidelijk waarom: alle gebouwen binnen de oude stadsmuren hebben een oranjeroze tintje. Prachtig, maar onze eerste indruk van de stad was anders. Een vermoeiende treinreis, een lange wandeling met onze zware backpacks en weinig behulpzame Indiërs maakten dat we binnen een half uur na aankomst vermoeid en lichtelijk chagrijnig neerploften in een Coffee Day, om een veel te dure maar o zo verdiende Westerse cappuccino te drinken. Daar ontmoeten we Peter, een praatgrage en zeer behulpzame Amerikaan die ons vertelt over de schoonheden van de stad en ons zelfs aan een geweldige slaapplek helpt. Na een warme (olé!) douche gaan we met frisse moed de stad in. Lonely Planet noemt de stad “congested”, en ze hebben gelijk. Wat een drukte! De bazaars in de Roze Stad zijn echter de moeite waard, evenals Hawa Mahal, een verbazingwekkend mooi gebouw, van waaruit de vrouwelijke leden van de Koninklijke familie naar processies en festivals konden kijken, zonder zich tussen het plebs te hoeven mengen. Na een rondje door het oude centrum krijgen we trek en is het tijd voor de tweede Westerse zonde van de dag: McDonald’s. We eten inmiddels al bijna 2 weken vegetarisch, en hoe goed de Indiase keuken ons ook bevalt, soms heb je gewoon zin in een burger. Een McChicken, welteverstaan, want dat is de enige beschikbare burger naast een, natuurlijk, vegetarische variant. Het mag de pret niet drukken, al gaan wij al die loslopende koeien op straat ineens met heel andere ogen bekijken.
De volgende dag laten we ons door een tuk tuk naar Monkey Valley brengen, een oude Hindoetempel net buiten de stad, die nu bewoond wordt door honderden apen. Bij de ingang kun je pinda’s kopen en dan eten de aapjes letterlijk uit je hand. Soms wordt de gezelligheid bruut verstoord door een agressief mannetje dat meent het alleenrecht te hebben op onze pinda’s. Soms door een holy man uit een naburige tempel die stenen en stokken naar de (overigens ook heilige!) apen gooit om ze te verjagen. De klim omhoog naar onze wachtende chauffeur is een hele opgave en we besluiten de rest van de middag ontspannen door te brengen op het dakterras van ons hotel. Al gauw betrekt de hemel en begint het te waaien. Niet veel later breekt de onweersbui los. Onze eerste regendruppels in India. Het Indiase hotelpersoneel doet een dansje van blijdschap, want regen brengt verkoeling. Voor ons is het een goed excuus voor een middagdutje op onze kamer.
Na Jaipur reizen we door naar Sawai Madhopur, een nietszeggend stadje waar toeristen slechts met één doel naartoe gaan: tijgers. Vlakbij de stad ligt het Ranthambore National Park, vroeger jachtgebied van de maharadja’s, nu een tijgerreservaat. Het staat bekend als de beste plek in Rajasthan om tijgers te spotten, maar naast de aanwezigheid van dit machtige dier is het park ook gewoon mooi om te zien: prachtige natuur, krokodillen, 250 vogelsoorten, herten, slangen. In ons hotel wordt maar over één ding gepraat. Wanneer doen jullie een safari? Hebben jullie een tijger gezien? Welke zone is het beste? Canter of jeep? Langzaam wordt ons duidelijk dat het spotten van tijgers echt een kwestie is van geluk. Na een lange nacht in een eenvoudige kamer zonder badkamer (met een gedeelde douche die later niet echt een douche blijkt te zijn en een stinkend hurktoilet, maar dat voor de schappelijke prijs van 200 rupee, minder dan 4 euro, per nacht) zijn wij klaar voor onze safari. We gaan extra vroeg naar het Forest Booking Office zodat we de beste plaatsen in de canter te pakken krijgen. Dat lukt. Een goed begin is het halve werk, toch? Nadat we bij verschillende resorts mensen hebben opgehaald, voornamelijk rijke Indiase toeristen, rijden we het park binnen. Het is inderdaad prachtig. Dichte bossen, grote meren en uitgestrekte open vlaktes wisselen elkaar af. We zien herten (het lievelingseten van de tijger), waterslangen, apen en zelfs een krokodil. Maar geen tijger. Na 3 uur rondrijden en gespannen turen hebben ze zich nog steeds niet laten zien. Wat een teleurstelling!
We zijn blij als we de volgende ochtend het verschrikkelijke Sawai Madhopur kunnen verlaten. Als het niet lukt om tijgers te spotten, wordt het stadje nog lelijker en vervelender dan het al was. Op naar Bundi, volgens Lonely Planet een mooi, rustig stadje, waar je als toerist relatief met rust wordt gelaten. Klinkt als een paradijsje. De reis ernaartoe is echt een avontuur, omdat we het laatste stukje met de bus moeten afleggen. Een bus die een jeep blijkt te zijn, een jeep waar welgeteld 17 mensen in passen. Mensen zitten in en op elkaar, hangen half buiten het voertuig en niemand die er last van lijkt te hebben. Behalve twee Westerse toeristen, die iets meer bewegingsruimte nodig hebben dan de gemiddelde Indiër en het idee dat hun backpacks bovenop de auto liggen niet heel relaxed vinden. De reis duurt gelukkig slechts een uurtje, al is het een mooie, op en top Indiase ervaring.
Bundi bevalt meteen prima. Kleine straatjes, ontelbare tempels en heiligdommetjes, en een prachtig fort in de heuvels rondom de stad. En inderdaad, de mensen laten ons redelijk met rust. We worden begroet en nagestaard, maar daar zijn we inmiddels aan gewend. Niemand probeert ons echter zijn winkel in te sleuren, of iets aan te smeren wat we eigenlijk niet willen hebben. Heerlijk. We slapen bij een oude man en zijn familie, die een huis bezit aan het kunstmatige meertje net buiten de stadsmuren. ’s Avonds kun je heerlijk in de tuin zitten en genieten van hun kookkunsten. We komen oude bekenden tegen, een Brit die al 16 maanden rondreist, en twee Zwitserse meiden die we in Sawai Madhopur ook al hadden ontmoet. Het levert ons in elk geval twee gezellige avonden op, plus het gevoel het echte India een beetje te hebben kunnen proeven.
Maar dat echte India, Incredible India, het allesoverheersende, overweldigende, kleurrijke, spirituele, rommelige, maar prachtige India zien we pas in Udaipur, de laatste stop van ons rondje Rajasthan. Van Udaipur, de stad van de paleizen, wordt gezegd dat het de meest romantische stad van India is, en misschien zelfs de mooiste. Wij begrijpen meteen waarom. Misschien omdat het inderdaad een prachtige stad is, gelegen aan een meer, omringd door bergen, met majestueuze paleizen en ontelbare tempeltjes. Misschien omdat we de stad toevallig zien op de laatste dag van een plaatselijk festival. Wat ons ´s ochtends bruut uit onze slaap haalt, blijkt een belangrijke dag voor de families van Udaipur. De hele dag gaan er processies door de stad, waarbij een beeld van een godin op een kar naar de ghats wordt gereden, alwaar het ritueel te water wordt gelaten. Mannen, vrouwen en kinderen begeleiden die vrolijke optocht dansend en zingend, terwijl ze een fleurig poeder rondstrooien waardoor de straten roze en geel kleuren. Zoals alles in India gaat dit gepaard met veel geluid, trommelgeroffel, snoeiharde muziek, knallend vuurwerk. Zoals altijd in India weet je niet waar je moet kijken, zoveel is er te zien. Zoals overal in India word je overweldigd door geuren en kleuren, mensen en geluiden. Dit is het echte India. Eindelijk.
Wij beginnen ons rondje Rajasthan in Jaipur, de hoofdstad van de regio. Jaipur wordt ook wel de Roze Stad genoemd, en het is wel duidelijk waarom: alle gebouwen binnen de oude stadsmuren hebben een oranjeroze tintje. Prachtig, maar onze eerste indruk van de stad was anders. Een vermoeiende treinreis, een lange wandeling met onze zware backpacks en weinig behulpzame Indiërs maakten dat we binnen een half uur na aankomst vermoeid en lichtelijk chagrijnig neerploften in een Coffee Day, om een veel te dure maar o zo verdiende Westerse cappuccino te drinken. Daar ontmoeten we Peter, een praatgrage en zeer behulpzame Amerikaan die ons vertelt over de schoonheden van de stad en ons zelfs aan een geweldige slaapplek helpt. Na een warme (olé!) douche gaan we met frisse moed de stad in. Lonely Planet noemt de stad “congested”, en ze hebben gelijk. Wat een drukte! De bazaars in de Roze Stad zijn echter de moeite waard, evenals Hawa Mahal, een verbazingwekkend mooi gebouw, van waaruit de vrouwelijke leden van de Koninklijke familie naar processies en festivals konden kijken, zonder zich tussen het plebs te hoeven mengen. Na een rondje door het oude centrum krijgen we trek en is het tijd voor de tweede Westerse zonde van de dag: McDonald’s. We eten inmiddels al bijna 2 weken vegetarisch, en hoe goed de Indiase keuken ons ook bevalt, soms heb je gewoon zin in een burger. Een McChicken, welteverstaan, want dat is de enige beschikbare burger naast een, natuurlijk, vegetarische variant. Het mag de pret niet drukken, al gaan wij al die loslopende koeien op straat ineens met heel andere ogen bekijken.
De volgende dag laten we ons door een tuk tuk naar Monkey Valley brengen, een oude Hindoetempel net buiten de stad, die nu bewoond wordt door honderden apen. Bij de ingang kun je pinda’s kopen en dan eten de aapjes letterlijk uit je hand. Soms wordt de gezelligheid bruut verstoord door een agressief mannetje dat meent het alleenrecht te hebben op onze pinda’s. Soms door een holy man uit een naburige tempel die stenen en stokken naar de (overigens ook heilige!) apen gooit om ze te verjagen. De klim omhoog naar onze wachtende chauffeur is een hele opgave en we besluiten de rest van de middag ontspannen door te brengen op het dakterras van ons hotel. Al gauw betrekt de hemel en begint het te waaien. Niet veel later breekt de onweersbui los. Onze eerste regendruppels in India. Het Indiase hotelpersoneel doet een dansje van blijdschap, want regen brengt verkoeling. Voor ons is het een goed excuus voor een middagdutje op onze kamer.
Na Jaipur reizen we door naar Sawai Madhopur, een nietszeggend stadje waar toeristen slechts met één doel naartoe gaan: tijgers. Vlakbij de stad ligt het Ranthambore National Park, vroeger jachtgebied van de maharadja’s, nu een tijgerreservaat. Het staat bekend als de beste plek in Rajasthan om tijgers te spotten, maar naast de aanwezigheid van dit machtige dier is het park ook gewoon mooi om te zien: prachtige natuur, krokodillen, 250 vogelsoorten, herten, slangen. In ons hotel wordt maar over één ding gepraat. Wanneer doen jullie een safari? Hebben jullie een tijger gezien? Welke zone is het beste? Canter of jeep? Langzaam wordt ons duidelijk dat het spotten van tijgers echt een kwestie is van geluk. Na een lange nacht in een eenvoudige kamer zonder badkamer (met een gedeelde douche die later niet echt een douche blijkt te zijn en een stinkend hurktoilet, maar dat voor de schappelijke prijs van 200 rupee, minder dan 4 euro, per nacht) zijn wij klaar voor onze safari. We gaan extra vroeg naar het Forest Booking Office zodat we de beste plaatsen in de canter te pakken krijgen. Dat lukt. Een goed begin is het halve werk, toch? Nadat we bij verschillende resorts mensen hebben opgehaald, voornamelijk rijke Indiase toeristen, rijden we het park binnen. Het is inderdaad prachtig. Dichte bossen, grote meren en uitgestrekte open vlaktes wisselen elkaar af. We zien herten (het lievelingseten van de tijger), waterslangen, apen en zelfs een krokodil. Maar geen tijger. Na 3 uur rondrijden en gespannen turen hebben ze zich nog steeds niet laten zien. Wat een teleurstelling!
We zijn blij als we de volgende ochtend het verschrikkelijke Sawai Madhopur kunnen verlaten. Als het niet lukt om tijgers te spotten, wordt het stadje nog lelijker en vervelender dan het al was. Op naar Bundi, volgens Lonely Planet een mooi, rustig stadje, waar je als toerist relatief met rust wordt gelaten. Klinkt als een paradijsje. De reis ernaartoe is echt een avontuur, omdat we het laatste stukje met de bus moeten afleggen. Een bus die een jeep blijkt te zijn, een jeep waar welgeteld 17 mensen in passen. Mensen zitten in en op elkaar, hangen half buiten het voertuig en niemand die er last van lijkt te hebben. Behalve twee Westerse toeristen, die iets meer bewegingsruimte nodig hebben dan de gemiddelde Indiër en het idee dat hun backpacks bovenop de auto liggen niet heel relaxed vinden. De reis duurt gelukkig slechts een uurtje, al is het een mooie, op en top Indiase ervaring.
Bundi bevalt meteen prima. Kleine straatjes, ontelbare tempels en heiligdommetjes, en een prachtig fort in de heuvels rondom de stad. En inderdaad, de mensen laten ons redelijk met rust. We worden begroet en nagestaard, maar daar zijn we inmiddels aan gewend. Niemand probeert ons echter zijn winkel in te sleuren, of iets aan te smeren wat we eigenlijk niet willen hebben. Heerlijk. We slapen bij een oude man en zijn familie, die een huis bezit aan het kunstmatige meertje net buiten de stadsmuren. ’s Avonds kun je heerlijk in de tuin zitten en genieten van hun kookkunsten. We komen oude bekenden tegen, een Brit die al 16 maanden rondreist, en twee Zwitserse meiden die we in Sawai Madhopur ook al hadden ontmoet. Het levert ons in elk geval twee gezellige avonden op, plus het gevoel het echte India een beetje te hebben kunnen proeven.
Maar dat echte India, Incredible India, het allesoverheersende, overweldigende, kleurrijke, spirituele, rommelige, maar prachtige India zien we pas in Udaipur, de laatste stop van ons rondje Rajasthan. Van Udaipur, de stad van de paleizen, wordt gezegd dat het de meest romantische stad van India is, en misschien zelfs de mooiste. Wij begrijpen meteen waarom. Misschien omdat het inderdaad een prachtige stad is, gelegen aan een meer, omringd door bergen, met majestueuze paleizen en ontelbare tempeltjes. Misschien omdat we de stad toevallig zien op de laatste dag van een plaatselijk festival. Wat ons ´s ochtends bruut uit onze slaap haalt, blijkt een belangrijke dag voor de families van Udaipur. De hele dag gaan er processies door de stad, waarbij een beeld van een godin op een kar naar de ghats wordt gereden, alwaar het ritueel te water wordt gelaten. Mannen, vrouwen en kinderen begeleiden die vrolijke optocht dansend en zingend, terwijl ze een fleurig poeder rondstrooien waardoor de straten roze en geel kleuren. Zoals alles in India gaat dit gepaard met veel geluid, trommelgeroffel, snoeiharde muziek, knallend vuurwerk. Zoals altijd in India weet je niet waar je moet kijken, zoveel is er te zien. Zoals overal in India word je overweldigd door geuren en kleuren, mensen en geluiden. Dit is het echte India. Eindelijk.
-
18 Oktober 2010 - 07:11
Jasper:
Ik wil ook!!! -
18 Oktober 2010 - 07:27
Miriam:
Complimenten voor het verhaal, maar complimenten vooral ook voor de foto's!! -
18 Oktober 2010 - 10:56
Christel (maandag):
Wauw, ik wil ook weer terug naar India!!!! En wat kunnen jullie goed schrijven, het leest heerlijk weg en even waan ik me weer in India. Geniet, want het is echt Incredible...
Groetjes -
18 Oktober 2010 - 14:55
Mama:
Geweldig, ik kijk steeds erg uit naar jullie verslag. Fantastisch om te lezen en de foto's te zien. En vooral fijn voor Jeroen, dat hij nog een broer meer blijkt te hebben! -
18 Oktober 2010 - 16:10
Sophietje:
weer een leuk verslag. het lijkt net of ieder verslag eindigd met een relieus verhaal. Leuke foto's, wat een schattige aapjes. Ik verheug nu al op het volgende reisavontuur van mijn oudere broer en zus. -
18 Oktober 2010 - 17:17
Het Is Mij,:
Wat dacht je, zou hem hebben ook met zijn boek. Zag de tekst, schrok. Maar voor ik het wist was ik er door. Weer een leuk verhaal. Vooral bij het stuk dat jullie die koeien langsaam met andere ogen gingen bekijken. Ik zag gelijk jullie als een soort Alex uit de film Madagascar stiekem jullie tanden in een koe zetten.
De moeder van Mara heeft ergens een discutabel punt. Maar! Als we even goed naar de voetjes van dit wanabeetje kijken word het toch snel duidelijk dat hij er niet bij hoort.
Nog 347 dagen...
Succes is krijgen wat je wilt, maar geluk is willen wat je krijgt.
X Je grote (schoon)broer
-
18 Oktober 2010 - 19:12
Ricardo:
hallo Mara en Jeroen,
Als jellie plannen om ook naar Goa te komen,dan kun je mij contacten. Ik verhuur kamers en appartementen.
0091-9960321088 -
18 Oktober 2010 - 21:12
Suus (en Just):
Super om jullie verhalen te lezen en de foto's te zien!
Ik denk dat ik voor Just ook een "waarbenjij.nu" aan ga maken want zijn (bijna dagelijks terugkerend) verhaal over zijn " reis" naar Rotterdam is bijna net zo spectaculair als wat jullie allemaal meemaken haha! Althans het lijkt erop dat het net zoveel indruk maakt iig!!!
xxxx -
19 Oktober 2010 - 10:19
Karin:
Wow weer zo'n prachtig verhaal en wat een mooie foto's, jullie zouden hier na een jaar een boek van moeten maken ( dan ben ik de eerste die het koopt ;-) ). Jullie genieten volop en dat is fijn om te lezen! Op naar jullie volgende verhaal!
Dikke X -
21 Oktober 2010 - 19:26
Marianne:
Fantastisch om te lezen, ik wacht op het volgende verslag!
Geniet ervan!
Groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
