In love with Laos
Door: Mara en Jeroen
Blijf op de hoogte en volg Mara en Jeroen
28 November 2010 | Laos, Vientiane
Wat wisten wij van Laos voordat we met de slow boat vanuit Thailand het land binnenkwamen? Om heel eerlijk te zijn: bar weinig. We wisten dat het in Zuidoost-Azië ligt, ingesloten tussen buurlanden Thailand, China, Vietnam en Cambodja. We wisten, of beter gezegd, we hadden van horen zeggen, dat de tijd er heeft stilgestaan. Dat de mensen in Laos nog steeds leven zoals 100 jaar geleden. We wisten dat het voor vele reizigers die wij spraken tijdens het plannen van onze reis het favoriete land was geweest. Met kop en schouders.
En wat weten we nu van Laos, nadat we er ruim twee weken hebben doorgebracht en op het punt staan het land te verruilen voor zuiderbuur Cambodja?
We weten dat Laos een communistisch land is. Overal wappert de rode vlag met hamer en sikkel, maar de regering heeft zich op tijd gerealiseerd dat verdere afsluiting van de buitenwereld de economische ontwikkeling geen goed zou doen en dus is de Democratische Volksrepubliek Laos open minded als het gaat om bedrijven en buitenlandse investeringen. We weten dat het land lange tijd in handen geweest is van de Fransen en dat hun invloed – voornamelijk wat betreft taal, baguettes en architectuur – nog steeds zichtbaar is. We weten dat Amerika het land intensief heeft gebombardeerd tijdens de zogenaamde Secret War, die zo geheim was dat wij er in Europa inderdaad niets van af weten. Blijkbaar vermoedden de VS dat de Vietnamese communisten zich verborgen hielden in de bergen van buurland Laos, reden genoeg om acht jaar lang bommenregens op het land af te vuren. Nog steeds zijn bepaalde gebieden letterlijk mijnenvelden en het aantal verminkten door niet geëxplodeerde projectielen groeit nog steeds.
We weten dat Laos – dat wil zeggen tot nu toe – ons favoriete land is. Hoewel minder spannend dan India, is het veel authentieker dan Thailand. We komen het land binnen op een heel bijzondere manier: twee dagen op een boot over de Mekong. Twee dagen lang zien we de schitterende natuur aan ons voorbij trekken, slechts hier en daar onderbroken door een klein dorpje, bestaande uit een paar houten huisjes op palen of bamboehutten. Verder slechts bergen, bergen, bergen, bedekt met overdadig groen en prachtige jungle. En dan de machtige Mekong, de mythische Mekong, die duidelijk de levensader is van dit land en het tegelijkertijd van zijn buurlanden scheidt. Wat we ook zien? Toeristen. De boot zit er vol mee. Zuipende, feestende, lallende toeristen. Want Laos is nu eenmaal ieders favoriete land en bovendien makkelijk te bereizen, dus je bent er als toerist nooit alleen. Mini-minpuntje.
We weten nu dat het wel meevalt, dat in Laos de tijd helemaal niet heeft stilgestaan en dat het land volop in ontwikkeling is. Misschien zijn we te laat, misschien nog net op tijd. Feit blijft dat Laos grote broer Thailand hard achterna gaat. Een voordeel daarvan is dat onze kamer in Luang Prabang gratis wi-fi heeft, en dat de verbindingen tussen de verschillende hoogtepunten van het land prima zijn geregeld. Nadelen? Eigenlijk diezelfde dingen. Want overal internet en goede verbindingen betekent een overvloed aan toeristen, die met de Lonely Planet in de hand dezelfde zonsondergang gaan bekijken als wij en op dezelfde mooie plekjes willen eten. Toeristen zijn wij immers zelf ook. En ondanks de overweldigende aanwezigheid van onze soortgenoten blijft Luang Prabang schitterend. Gelegen op een schiereiland tussen de Mekong en de Nam Khan, omringd door groene bergen en vol overdadig versierde tempels en enigszins afbrokkelende en bladderende Franse villa’s. Ondanks de ‘vertoeristisering’ van het gebeuren blijft het interessant om een keertje extreem vroeg op te staan en tientallen monniken in colonne hun aalmoezen voor de dag op te zien halen. Een schitterende waterval – wellicht de mooiste die wij ooit hebben gezien – met helder, groenblauw water dat over grillige rotsformaties in verschillende bassins stroomt, waarin je heerlijk kunt zwemmen. Een sprookjesparadijs. Om er te komen, rijden we met onze gehuurde motor door kleine dorpjes, prachtige rijstvelden en ongerepte natuur. Laos op zijn best.
We weten dat een laid-back land als Laos de perfecte plek is voor een party-oord à la Spaanse kust… maar dan veel mooier. Tubing, daar draait het om in Vang Vieng, een plaatsje dat ooit een slapend rivierstadje was, ingeklemd tussen hoge bergen, maar nu een wereldberoemde toeristische trekpleister dankzij, inderdaad, datzelfde tubing. Tubing, op een enorme binnenband van een truck over een rivier dobberen, waarbij je onderweg letterlijk wordt binnengehaald door verschillende bars, die luide dancemuziek draaien en je bij binnenkomst trakteren op een Lao lao, de zeer sterke, lokale rijstwhiskey . Voor velen is Vang Vieng het optimale vakantie-oord: zon, water en drank, vooral veel drank. We hebben mensen ontmoet die er al twee weken verbleven, bijna elke dag waren gaan tuben, maar nog nooit het eindpunt hadden gehaald. Triest, vonden wij. Samen met een al net zo sceptische groep Spanjaarden besluiten we desondanks de gok te wagen en hebben een boven verwachting leuke dag. Biertje drinken in de zon, dansje wagen op een terras van bamboe boven het water, af en toe een spannende glijbaan of swing en voornamelijk goed gezelschap. We weten nu ook dat Vang Vieng in een prachtig stukje Laos ligt. We verkennen de omgeving op een huurmotor en zien woeste grotten in de rotsen, het helderste water in een – bijna – privé oase en zelfs een echte blue lagoon. Jeroens verjaardag komt eraan en dus blijven we ietsje langer in Vang Vieng, omdat tubing een goede manier lijkt om je dertigste verjaardag te vieren. Mara besluit echter anders en na zijn verjaardagsontbijt hangt Jeroen al gauw in de touwen om de rotswanden van Vang Vieng te beklimmen.
We weten nu dat Vientiane, de hoofdstad van Laos, klein en behoorlijk nietszeggend is. In vergelijking met Luang Prabang is Vientiane lelijk, duur en ongezellig. We besluiten snel verder te reizen naar het zuiden van het land en nemen de sleeping bus naar Pakse. Een hele ervaring, zo’n bus vol bedden. We worden de volgende ochtend wakker als we aankomen op het busstation van Pakse, een al net zo nietszeggend en waarschijnlijk nog lelijker stadje dan Vientiane, maar een goede uitvalsbasis voor de pareltjes van het zuiden. We huren wederom een motor en doen een toer langs de mooiste watervallen en de koffieplantages van het Bolaven Plateau. We weten nu ook dat in Laos de tijd misschien toch wel een beetje heeft stilgestaan. Of waarom het nog steeds tot de armste en minst ontwikkelde landen ter wereld behoort. Onderweg zijn we min of meer getuige van een zwaar auto-ongeluk, waarbij twee auto’s frontaal op elkaar zijn gebotst. Een klein vrachtwagentje ligt verkreukeld in de berm, een Thaise personenwagen staat volledig verbrijzeld schuin op de weg. Overal glas, brokstukken, de lading van het vrachtwagentje. We horen een klein meisje wanhopig, hysterisch, hartverscheurend gillen. Ze houdt een hevig bloedende vrouw in haar armen, waarschijnlijk haar moeder. Mannen proberen intussen de inzittenden van het vrachtwagentje te bevrijden. Jeroen, de held, helpt waar hij kan. Het lukt hem het meisje enigszins te kalmeren en hij zorgt ervoor dat de bestuurder van de Thaise auto niet in zijn eigen bloed stikt. Waar blijft de ambulance? De brandweer? Politie? Mara probeert iemand een noodnummer te laten bellen, loopt rondjes en zwaait met haar mobiele telefoon, maar niemand spreekt Engels of lijkt te begrijpen wat ze bedoelt. De zwaargewonde slachtoffers worden door omstanders op een pick-up geladen en zo naar het ziekenhuis vervoerd, dat minstens 30 kilometer verderop moet liggen. Hopelijk is het voldoende geoutilleerd voor de ernst van de verwondingen. We zien een vrouw wiens voorhoofd er half af ligt, een man wiens voet en waarschijnlijk onderbeen duidelijk verbrijzeld zijn, iemand die nergens meer op reageert en vooral veel bloed. Wat we niet zien? Hulp. Een inmiddels gearriveerde motoragent doet niets anders dan het aftekenen van de wielen op het asfalt en wat takken op de weg leggen om voorbijrazend verkeer te waarschuwen. Geen rood-wit lint, geen eerste hulp. Niemand die ons vraagt wat we hebben gezien, waarom Jeroen zo onder het bloed zit en wat hij heeft gedaan om te helpen. Enigszins in shock, of op zijn minst verbouwereerd, stappen we weer op de motor.
We weten nu de Laotianen een zeer ontspannen volkje is. Gezichtverlies is zo ongeveer het ergste wat je kan gebeuren en dus zoekt men de confrontatie liever niet op. Hoeft ook niet, want mensen zijn vriendelijk, zeer gastvrij en waar mogelijk behulpzaam. Als we panne krijgen met onze huurmotor, roept de eigenaresse van een nabij gelegen restaurant meteen haar op zijn hoogst zestien jaar oude zoon erbij, die volkomen belangeloos aan onze motor begint te sleutelen. Als het hem niet lukt om het ding te repareren, belt hij voor ons de verhuurder om hem te vragen de kapotte motor te komen verruilen voor een goed functionerend exemplaar. Wanneer wij hem als dank een pakje sigaretten cadeau doen, is hij oprecht verrast en dankbaar. Maar… we weten nu ook dat Laotianen wanneer zij geen Engels spreken of je niet helemaal begrijpen gewoon weglopen middenin een gesprek, of de andere kant op kijken. Best irritant. Er wordt wel gezegd dat als Laos, Thailand en Vietnam taxichauffeurs waren, de Thaise chauffeur je naar je bestemming zou brengen via een souvenirwinkel en de Vietnamees je bijna zou aanrijden. De Laotiaan ten slotte? Die zou je waarschijnlijk moeten gaan zoeken, wakker maken en ervan proberen te overtuigen om zijn werk te doen. We weten nu dat dat waar is, Laos is ontspannen en relaxed. Dat is overal voelbaar, maar hoe zuidelijker je komt, hoe duidelijker het is. Met als hoogtepunt het prachtige Si Phan Don, de 4000 eilanden in de Mekong, waar we nu van onze laatste dagen in Laos genieten. Hier gebeurt echt helemaal niets. Er is hier ook vrij weinig te doen als toerist, behalve met een boekje in een hangmat liggen of naar de zonsondergang boven de machtige Mekong kijken. Ach, de Mekong. Kalm en rustig, als het land waar hij doorheen stroomt. Er lijkt weinig reden te zijn niet van Laos te gaan houden.
En wat weten we nu van Laos, nadat we er ruim twee weken hebben doorgebracht en op het punt staan het land te verruilen voor zuiderbuur Cambodja?
We weten dat Laos een communistisch land is. Overal wappert de rode vlag met hamer en sikkel, maar de regering heeft zich op tijd gerealiseerd dat verdere afsluiting van de buitenwereld de economische ontwikkeling geen goed zou doen en dus is de Democratische Volksrepubliek Laos open minded als het gaat om bedrijven en buitenlandse investeringen. We weten dat het land lange tijd in handen geweest is van de Fransen en dat hun invloed – voornamelijk wat betreft taal, baguettes en architectuur – nog steeds zichtbaar is. We weten dat Amerika het land intensief heeft gebombardeerd tijdens de zogenaamde Secret War, die zo geheim was dat wij er in Europa inderdaad niets van af weten. Blijkbaar vermoedden de VS dat de Vietnamese communisten zich verborgen hielden in de bergen van buurland Laos, reden genoeg om acht jaar lang bommenregens op het land af te vuren. Nog steeds zijn bepaalde gebieden letterlijk mijnenvelden en het aantal verminkten door niet geëxplodeerde projectielen groeit nog steeds.
We weten dat Laos – dat wil zeggen tot nu toe – ons favoriete land is. Hoewel minder spannend dan India, is het veel authentieker dan Thailand. We komen het land binnen op een heel bijzondere manier: twee dagen op een boot over de Mekong. Twee dagen lang zien we de schitterende natuur aan ons voorbij trekken, slechts hier en daar onderbroken door een klein dorpje, bestaande uit een paar houten huisjes op palen of bamboehutten. Verder slechts bergen, bergen, bergen, bedekt met overdadig groen en prachtige jungle. En dan de machtige Mekong, de mythische Mekong, die duidelijk de levensader is van dit land en het tegelijkertijd van zijn buurlanden scheidt. Wat we ook zien? Toeristen. De boot zit er vol mee. Zuipende, feestende, lallende toeristen. Want Laos is nu eenmaal ieders favoriete land en bovendien makkelijk te bereizen, dus je bent er als toerist nooit alleen. Mini-minpuntje.
We weten nu dat het wel meevalt, dat in Laos de tijd helemaal niet heeft stilgestaan en dat het land volop in ontwikkeling is. Misschien zijn we te laat, misschien nog net op tijd. Feit blijft dat Laos grote broer Thailand hard achterna gaat. Een voordeel daarvan is dat onze kamer in Luang Prabang gratis wi-fi heeft, en dat de verbindingen tussen de verschillende hoogtepunten van het land prima zijn geregeld. Nadelen? Eigenlijk diezelfde dingen. Want overal internet en goede verbindingen betekent een overvloed aan toeristen, die met de Lonely Planet in de hand dezelfde zonsondergang gaan bekijken als wij en op dezelfde mooie plekjes willen eten. Toeristen zijn wij immers zelf ook. En ondanks de overweldigende aanwezigheid van onze soortgenoten blijft Luang Prabang schitterend. Gelegen op een schiereiland tussen de Mekong en de Nam Khan, omringd door groene bergen en vol overdadig versierde tempels en enigszins afbrokkelende en bladderende Franse villa’s. Ondanks de ‘vertoeristisering’ van het gebeuren blijft het interessant om een keertje extreem vroeg op te staan en tientallen monniken in colonne hun aalmoezen voor de dag op te zien halen. Een schitterende waterval – wellicht de mooiste die wij ooit hebben gezien – met helder, groenblauw water dat over grillige rotsformaties in verschillende bassins stroomt, waarin je heerlijk kunt zwemmen. Een sprookjesparadijs. Om er te komen, rijden we met onze gehuurde motor door kleine dorpjes, prachtige rijstvelden en ongerepte natuur. Laos op zijn best.
We weten dat een laid-back land als Laos de perfecte plek is voor een party-oord à la Spaanse kust… maar dan veel mooier. Tubing, daar draait het om in Vang Vieng, een plaatsje dat ooit een slapend rivierstadje was, ingeklemd tussen hoge bergen, maar nu een wereldberoemde toeristische trekpleister dankzij, inderdaad, datzelfde tubing. Tubing, op een enorme binnenband van een truck over een rivier dobberen, waarbij je onderweg letterlijk wordt binnengehaald door verschillende bars, die luide dancemuziek draaien en je bij binnenkomst trakteren op een Lao lao, de zeer sterke, lokale rijstwhiskey . Voor velen is Vang Vieng het optimale vakantie-oord: zon, water en drank, vooral veel drank. We hebben mensen ontmoet die er al twee weken verbleven, bijna elke dag waren gaan tuben, maar nog nooit het eindpunt hadden gehaald. Triest, vonden wij. Samen met een al net zo sceptische groep Spanjaarden besluiten we desondanks de gok te wagen en hebben een boven verwachting leuke dag. Biertje drinken in de zon, dansje wagen op een terras van bamboe boven het water, af en toe een spannende glijbaan of swing en voornamelijk goed gezelschap. We weten nu ook dat Vang Vieng in een prachtig stukje Laos ligt. We verkennen de omgeving op een huurmotor en zien woeste grotten in de rotsen, het helderste water in een – bijna – privé oase en zelfs een echte blue lagoon. Jeroens verjaardag komt eraan en dus blijven we ietsje langer in Vang Vieng, omdat tubing een goede manier lijkt om je dertigste verjaardag te vieren. Mara besluit echter anders en na zijn verjaardagsontbijt hangt Jeroen al gauw in de touwen om de rotswanden van Vang Vieng te beklimmen.
We weten nu dat Vientiane, de hoofdstad van Laos, klein en behoorlijk nietszeggend is. In vergelijking met Luang Prabang is Vientiane lelijk, duur en ongezellig. We besluiten snel verder te reizen naar het zuiden van het land en nemen de sleeping bus naar Pakse. Een hele ervaring, zo’n bus vol bedden. We worden de volgende ochtend wakker als we aankomen op het busstation van Pakse, een al net zo nietszeggend en waarschijnlijk nog lelijker stadje dan Vientiane, maar een goede uitvalsbasis voor de pareltjes van het zuiden. We huren wederom een motor en doen een toer langs de mooiste watervallen en de koffieplantages van het Bolaven Plateau. We weten nu ook dat in Laos de tijd misschien toch wel een beetje heeft stilgestaan. Of waarom het nog steeds tot de armste en minst ontwikkelde landen ter wereld behoort. Onderweg zijn we min of meer getuige van een zwaar auto-ongeluk, waarbij twee auto’s frontaal op elkaar zijn gebotst. Een klein vrachtwagentje ligt verkreukeld in de berm, een Thaise personenwagen staat volledig verbrijzeld schuin op de weg. Overal glas, brokstukken, de lading van het vrachtwagentje. We horen een klein meisje wanhopig, hysterisch, hartverscheurend gillen. Ze houdt een hevig bloedende vrouw in haar armen, waarschijnlijk haar moeder. Mannen proberen intussen de inzittenden van het vrachtwagentje te bevrijden. Jeroen, de held, helpt waar hij kan. Het lukt hem het meisje enigszins te kalmeren en hij zorgt ervoor dat de bestuurder van de Thaise auto niet in zijn eigen bloed stikt. Waar blijft de ambulance? De brandweer? Politie? Mara probeert iemand een noodnummer te laten bellen, loopt rondjes en zwaait met haar mobiele telefoon, maar niemand spreekt Engels of lijkt te begrijpen wat ze bedoelt. De zwaargewonde slachtoffers worden door omstanders op een pick-up geladen en zo naar het ziekenhuis vervoerd, dat minstens 30 kilometer verderop moet liggen. Hopelijk is het voldoende geoutilleerd voor de ernst van de verwondingen. We zien een vrouw wiens voorhoofd er half af ligt, een man wiens voet en waarschijnlijk onderbeen duidelijk verbrijzeld zijn, iemand die nergens meer op reageert en vooral veel bloed. Wat we niet zien? Hulp. Een inmiddels gearriveerde motoragent doet niets anders dan het aftekenen van de wielen op het asfalt en wat takken op de weg leggen om voorbijrazend verkeer te waarschuwen. Geen rood-wit lint, geen eerste hulp. Niemand die ons vraagt wat we hebben gezien, waarom Jeroen zo onder het bloed zit en wat hij heeft gedaan om te helpen. Enigszins in shock, of op zijn minst verbouwereerd, stappen we weer op de motor.
We weten nu de Laotianen een zeer ontspannen volkje is. Gezichtverlies is zo ongeveer het ergste wat je kan gebeuren en dus zoekt men de confrontatie liever niet op. Hoeft ook niet, want mensen zijn vriendelijk, zeer gastvrij en waar mogelijk behulpzaam. Als we panne krijgen met onze huurmotor, roept de eigenaresse van een nabij gelegen restaurant meteen haar op zijn hoogst zestien jaar oude zoon erbij, die volkomen belangeloos aan onze motor begint te sleutelen. Als het hem niet lukt om het ding te repareren, belt hij voor ons de verhuurder om hem te vragen de kapotte motor te komen verruilen voor een goed functionerend exemplaar. Wanneer wij hem als dank een pakje sigaretten cadeau doen, is hij oprecht verrast en dankbaar. Maar… we weten nu ook dat Laotianen wanneer zij geen Engels spreken of je niet helemaal begrijpen gewoon weglopen middenin een gesprek, of de andere kant op kijken. Best irritant. Er wordt wel gezegd dat als Laos, Thailand en Vietnam taxichauffeurs waren, de Thaise chauffeur je naar je bestemming zou brengen via een souvenirwinkel en de Vietnamees je bijna zou aanrijden. De Laotiaan ten slotte? Die zou je waarschijnlijk moeten gaan zoeken, wakker maken en ervan proberen te overtuigen om zijn werk te doen. We weten nu dat dat waar is, Laos is ontspannen en relaxed. Dat is overal voelbaar, maar hoe zuidelijker je komt, hoe duidelijker het is. Met als hoogtepunt het prachtige Si Phan Don, de 4000 eilanden in de Mekong, waar we nu van onze laatste dagen in Laos genieten. Hier gebeurt echt helemaal niets. Er is hier ook vrij weinig te doen als toerist, behalve met een boekje in een hangmat liggen of naar de zonsondergang boven de machtige Mekong kijken. Ach, de Mekong. Kalm en rustig, als het land waar hij doorheen stroomt. Er lijkt weinig reden te zijn niet van Laos te gaan houden.
-
28 November 2010 - 13:22
Miriam:
Jemig.. wow... heftig! Bijzonder, indrukwekkend. Wat een verhaal! Wat een foto's! -
28 November 2010 - 15:16
Peter En Karin:
Hoi Mara en Jeroen,
Eindelijk weer een verslag van jullie.
We hebben er lang op moeten wachten deze keer, maar dan hebben we ook wat. Erg indrukwekkend wat jullie allemaal schrijven. We hadden al het een en ander gehoord van mama die een paar keer met jullie ge-sms'd heeft. En Jeroen, nog van harte gefeliciteerd met je 30e verjaardag. -
28 November 2010 - 18:30
Mama:
Weer een fantastisch verslag, beeldend en levend en geweldige foto's erbij om het beeld te vervolmaken. Het klinkt in ieder geval of jullie aan het genieten zijn, ondanks het feit dat je natuurlijk ons en de heerlijke vrieskou en sneeuw van Nederland heel erg mist. Nog maar 10 maanden afzien, dan mogen jullie ook weer. Veel liefs. -
29 November 2010 - 06:48
Je Kleine Sophietje:
weer een leuk verhaal. ik zou ook naar Laos willen, alleen vanwege de natuur, al die toeristen lijkt me niks. Zo te zien zijn jullie naast filmsterren ook nog helden. Wat goed dat jullie de mensen in dat ongeluk hadden geholpen. Ik denk dat hulpdiensten de hulp overlieten aan de lokale bewoners en liever in de wat drukkere plaatsen helpen. Dat is hoe ik erover dacht toen er geen hulp aankwam. Ik hoop dat Cambodja net zo veel indruk op jullie maakt als Laos. -
01 December 2010 - 12:26
Lynn:
Wow, mooi en bijzonder! heerlijk om te lezen weer! -
02 December 2010 - 12:00
Miriam:
Die foto van de schoolmeisjes in Vientiane is tot nu toe mijn lievelings!! Wat een geweldig plaatje! -
02 December 2010 - 16:10
Ikkie:
Heb je ook een gesroken verhaal ipv die lappe texst.
Foto's zijn heel mooi
x -
03 December 2010 - 11:48
Erik B:
He jeroen om eerst maar even te beginnen met de handel. Leegloop op 2,0 % op 8 Januari, nieuwe AM zorg aangenomen, nieuwe AM Onderwijs. nieuwe recruiter ict erbij. Voor de rest het team stabiel, de mannen en vrouwen draaien goed. Gaan waarschijnlijk met 85 het jaar over, staan nu op 72. Zo dat was dat , ben je weer even op de hoogte gebracht ;-) !!! He, maar de verhalen zien er goed uit man, onwijs kicke allemaal ik ben zwaar jaloers ik wil uiteraard wel op de hoogte worden gebracht waar je in september 2011 bent ivm bungee jumpen!!Ik had je nog gebeld , maar kreeg volgens mij een klein thais vrouwtje aan de Iijn, die zei dat het nmmr niet meer klopte. (waarschijnlijk ivm dure reis geen geld meer voor tel. rekening?) weet zeker dat je waarschijnlijk gezamenlijk met je vriendin een onwijs vette en relaxte tijd hebt.Ik mis het sparren wel, maar ja reisje heb je verdiend!! Ik ga deze site in de gaten houden echt leuke verhalen.....Groetjes aan je vriendin en keep je posted. -
03 December 2010 - 12:06
Erik B:
rectificatie: parachute springen
ps heel eerlijk,ik heb niet alle verhalen gelezen ben meer van plaatjes kijken!! -
04 December 2010 - 18:22
Sas Gruijters:
Ik zie bij de reacties dat men het verhaal nogal lang vindt... nou, ik kan je zeggen... als je eenmaal begint ben je er zo doorheen! Ontzettend mooi geschreven en jeetje wat een verhalen zeg! -
05 December 2010 - 14:23
Kim:
Mooie foto's! Veel liefs vanaf de bank in een -voor het eerst- ijskoud Rome (lees: 9 graden...) -
07 December 2010 - 10:31
Karin:
Hey lieverds,
Ook ik moet me aansluiten bij alle andere lovende verhalen over dit prachtige reisverslag. Het was wederom het wachten waard.
En Jeroen zo te lezen heb je een top verjaardag gehad, maar ik had stiekem van Mara al begrepen wat ze voor je ging regelen. Ik vond ons cadeautje aan jou toch ook wel heel bijzonder :-)
Dikke X -
13 December 2010 - 09:57
Ferdinand:
Hier even een reactie van een (mede-)reiziger. Ik kwam jullie verhaal tegen op wereldwijzer en las net jullie blogje. Mooi verhaal en nog mooiere foto's, ik ga zelf naar Laos over een kleine maand dus ik krijg er steeds meer zin in. Ik wens jullie nog heel veel plezier op jullie reis! -
16 December 2010 - 13:38
Sarah:
Prachtig!!!
Mara, je zou iets met dat schrijven moeten doen.
Jeroen misschien moet jij iets met fotografie doen.
Kortom een geweldig duo!
En wat een super-reis!!!
Dikke kus.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
