Smiling… at the Smiling coast of Africa

Geen wereldreizigers meer, maar twee zelfstandige ondernemers met een zwaar jaar achter de rug. Tijd voor een weekje rust. Zon, zee en strand, nu de winter in ons kikkerlandje definitief is aangebroken. Nadat alle winterzonbestemmingen de revue waren gepasseerd, viel onze keus op Gambia. Afrika! Voor mij de eerste keer, als je Marokko niet meerekent.
Als ervaren wereldreizigers draaiden we onze hand niet om voor de voorbereidingen. Goedbedoelde adviezen van de alleraardigste medewerkster van D-Reizen sloegen we niet in de wind, natuurlijk niet… maar over malariapillen, deet, bumsters (de Gambiaanse versie van de Indiase touts) en de Banjul belly (inderdaad: de Gambiaanse versie van de Indiase Delhi belly) hoef je ons niets meer te vertellen. Het hoognodige in onze oude vertrouwde backpacks en hup, het vliegtuig in. Om een kleine zes uur later te landen op een plek die dankzij de rode aarde meteen ontegenzeglijk als Afrika voelt.
In tegenstelling tot onze wereldreis hoeven we ditmaal nergens zelf over na te denken. Een - voor Gambiaanse begrippen - luxe touringcar staat voor ons klaar en brengt ons kosteloos naar ons hotel. Onderweg kunnen we niet stoppen met glimlachen. Wat bedoeld was als een weekje ‘gewoon vakantie’ voelt meteen weer als ‘reizen’. En dat gevoel is ons de hele week bijgebleven.
Gambia, the smiling coast of Africa. Ja, een efficiënt marketingapparaat heeft de bewoners hiervan goed doordrongen. Iedereen roept het, maar zeker niet ten onrechte: die beroemde Gambiaanse glimlach is inderdaad overal aanwezig. De vriendelijkheid en behulpzaamheid van de locals is overweldigend. Als Jeroen en ik onze backpacks op onze rug zwaaien om op zoek te gaan naar onze luxe suite kijkt de piccolo van ons prachtige resort ons verontwaardigd aan.
Zongebruinde westerlingen liggen aan het zwembad en laten zich gretig bedienen door het vijftigkoppige personeel. Hun reisorganisatie heeft hun op het hart gedrukt op te passen voor de gele taxi’s (goedkope lokale taxi’s, in tegenstelling tot de groene toeristentaxi’s), die veelal worden bestuurd door chauffeurs zonder rijbewijs die vaak de weg niet kennen; voor bumsters die altijd proberen toeristen geld afhandig te maken; voor lokale gidsen die afspraken niet nakomen; voor het eten buiten de veilige muren van het hotel. Gelukkig neemt niet iedereen deze adviezen even serieus - wij zeker niet -, want door alleen in de bus van de reisorganisatie te stappen en je zo naar de bezienswaardigheden te laten vervoeren, verdient de lokale bevolking helemaal niets. En dat terwijl het zulke fijne, hartelijke mensen zijn, die toeristen met open armen en een grote glimlach ontvangen.
Op eigen houtje bezoeken we de Kachikally Crocodile Pool, waar deze heilige dieren rustig in het zonnetje liggen te wachten om geaaid te worden door moedige bezoekers. Onderweg naar deze bijzondere plek zien wij het echte Afrika: niet de prachtige hotels, maar de stoffige compounds waar kinderen ons achterna rennen en iedereen ons vrolijk begroet. Op eigen houtje ritselen wij een gele taxi. Onze chauffeur Alpha laat ons meteen vol trots zijn rijbewijs zien (een grote teleurstelling voor Jeroen!) en bestuurt zijn stokoude Mercedes kundig en probleemloos naar het Makasutu Culture Forest, waar wij kennismaken met bavianen en inheemse planten en bomen die stuk voor stuk over een heilige of geneeskrachtige gave beschikken. Samen met Alpha drinken wij vers getapte palmwijn - de verse variant zonder alcohol, want negentig procent van de Gambianen is moslim. Minstens net zo kundig als onze chauffeur stuurt Jeroen de taxi over kronkelige zandpaadjes, onderweg toegeschreeuwd door enthousiaste locals, die het feit dat een toebap, een blanke westerling, een taxi bestuurt uiterst vermakelijk vinden. Op uitnodiging bezoeken we een schooltje in Bakau, waar we door kinderen van alle leeftijden worden toegezongen. Bijna trappen we toch in een typische oplichterstruc, wanneer we in de drukke vissershaven van het stadje worden aangeklampt door een zogenaamde medewerker van ons hotel die ons bij hem thuis wil voorstellen aan zijn nieuwbakken vrouw. Gelukkig vertrouwen wij sinds onze grote reis altijd op ons gevoel en dat vertelde ons op tijd om ons uit de voeten te maken. We eten smaakvol en goedkoop in de verschillende restaurantjes die Bakau ons te bieden heeft. De lokale specialiteit blijkt pindasaus te zijn en smaakt net als de Indonesische variant. We horen de prachtigste verhalen, verdiepen ons in de lokale bevolking en haar cultuur en zijn onder de indruk van de vrolijkheid van deze levensgenieters. Ondanks de armoede, die er wel degelijk is, al lijdt men geen honger. Ondanks de vaak schrijnende tegenstelling tussen de resorts van de rijke toeristen en de schrale compounds van de goedlachse locals. Ondanks de volhardendheid waarmee zij ons soms achtervolgen. Kun je ze dat kwalijk nemen? Nee. Wij zijn immers lopende geldmachines voor de mensen die het met gemiddeld 25 euro per maand moeten zien te redden.
De glimlach van de Gambianen werkt aanstekelijk, en when in Rome, do as the Romans do. Met een grote glimlach dus, aan de smiling coast of Africa. Voor herhaling vatbaar.